معرفی بانکوک Bangkok

معرفی بانکوک
Bangkok
—  بانکوک  —


—  اطلاعات کلی  —
نام رسمی     بانکوک
کشور     تایلند
استان     بانکوک
—  مردم  —
جمعیت     ۸٬۱۶۰٬۵۲۲ (آمار سال ٢٠٠۷)
مساحت     ۱,۵۶۸.۷۳۷ (کیلومترمربع)
زبان‌های گفتاری     تایلندی
دین     
—  اطلاعات شهری  —
فرماندار     آپیراک کوسایوتین
پیش شماره     
ناحیه زمانی     ۷+(از گرینویچ)

    ۷+(از گرینویچ)

پایتخت و بزرگترین شهر کشور سلطنتی تایلند است که بر کرانه رودخانه چائوفرایا در حدود 24 کیلومتری شمال خلیج تایلند برفراشته شده و شهری است فرهنگی دارای ترافیک شلوغ ساختمان های جدید ساز متعدد و مغازه های بزرگ و بیش از 300 معبد بزرگ بودایی بیشتر ساکنان غربی و بیشتر از نصف چینی های تایلند در بانکوک بسر می برند،پاگودای وات چی زنگ 200 پا بلندی دارد و کاخ های شاهی و پارک ها از جاهای دیدنی این شهر است.

پانکوک در 1728 پایتخت کشور تایلند شد. اکنون یکی از شهرهای فعال جنوب شرقی آسیا است و فرودگاه دان موآنگ از فرودگاههای پر رفت و آمد جنوب شرقی آسیا می باشد روزگاری شهر بانکوک را ونیز شرق می نامیدند زیرا کانال های فراوانی در این شهر کنده و مورد استفاده واقع شده است در دهه 1960 بیشتر این کانال ها برای بلوارسازی پر شد.

چینی های مقیم این شهر نقش عمده ای در اقتصاد و تجارت به عهده دارند در حومه شهر فعالیت های کشاورزی مهم صورت می گیرد.

بانکوک در سال 1769 برافراشته شد، در حوضه رودخانه چانوفارایا در کشور تایلند و در ناحیه ای که اغلب کاسه برنج آسیا نام یافته است که بر کرانه خلیج تایلند قرار دارد.

ترکیب قومی 90 تایی و 9% چینی و 1% دیگر آب و هوا در همه سال گرم با درجه گرمای متوسط 25درجه در ماه دسامبر و 30 درجه در ماه آوریل در حقیقت این شهر سه فصل دارد.(مارس تا ماه مه) فصل بارانی(ژوئن تا اکتبر) و فصل سرد(نوامبر تا فوریه) ریزش متوسط باران سالانه 150 سانتی متر.

لقب شهر ونیز آسیا، شهر فرشتگان شهر خدایی اساس حمل و نقل شهر وابسته به راه آبی رودخانه چائوفارایا و یک سری کانال با راههای اتومبیل رو این شهر از روی نقشه ساخته نشده و اغلب بناها در کراه های رودخانه چاکوفارایا ساخته شده.
بانکوک از شده 1700 تاکنون مهمترین و بزرگترین شهر تایلند بوده.

پارک ها:

1. پارک لومفینی کهن ترین پارک کشور است که درآن انواع فضای سبز جالبی وجود دارد و در این پارک رستورانها و بارها قرار دارد

2. پارک شاه راما نهم پارک سلطنتی در 1987 این پارک گشایش یافت که شامل یک پارک عمومی و پارک آبی و باغ گیاه شناسی محل نمایش هنر سنتی تایلند رقص است اما هنرهای دیگری از جمله صنایع دستی را می توان بر شمرد.


کتابخانه ها و موزه ها:

موزه ملی که بزرگترین و جالب ترین موزه در جنوب شرقی آسیاست. در ال 1782 ایجاد گشت که شامل چندین ساختمان است و در آن آثاری 10000 ساله نگهداری می شود این موزه از فرهنگ و تاریخ تایلند چیزهای جالبی دارد.
وات فو یکی از کهن ترین و بزرگترین معابد بانکوک است که درست در جنوب گراند پالاس قرار دارد طول این معبد 35 متر و در آن آثار بودایی وجود دارد و نخستین دانشگاه تایلند نیز در اینجاست.

تاتر ملی بخش تشریفاتی سلطنتی – گالری هنر ملی نیز دیده می شود.

بانکوک یا بانگکوک (به تایلندی: กรุงเทพมหานคร، تلفظ: کرونگتِپ مهاناکُن) پایتخت کشور تایلند است.

جمعیت آن در سال ۲۰۰۷ برابر با ۸٬۱۶۰٬۵۲۲ نفر (با احتساب حومه ۱۰٬۰۶۱٬۷۲۶ نفر) برآورد شده‌است و در کرانه خاوری رود چائو فرایا در نزدیکی خلیج تایلند واقع شده‌است.

با این‌که به‌مدت دویست سال است که نام رسمی و محلی این شهر «کرونگتِپ» بوده‌است، ولی بیشتر خارجیان همواره از نام بانگکوک استفاده می‌کنند. مردم محل نام بانگکوک را برای یکی از مناطق این شهر به‌کار می‌برند.


فهرست مندرجات


    * ۱ نام کامل
    * ۲ تقسیمات کشوری
    * ۳ مراکز تفریحی

 نام کامل

نام کامل شهر بانکوک، چنان که توسط پادشاه بودا یدفا چولالوکه (به انگلیسی: King Buddha Yodfa Chulaloke) تعیین شده است، به عنوان بلندترین نام یک مکان در دنیا در کتاب رکوردهای گینس ثبت شده‌است. این نام که به صورت (انگلیسی: Krung Thep Mahanakhon Amon Rattanakosin Mahinthara Yuthaya Mahadilok Phop Noppharat Ratchathani Burirom Udomratchaniwet Mahasathan Amon Piman Awatan Sathit Sakkathattiya Witsanukam Prasit، تایلندی: รุงเทพมหานคร อมรรัตนโกสินทร์ มหินทรายุธยามหาดิลกภพ นพรัตน์ราชธานี บุรีรมย์อุดมราชนิเวศน์มหาสถาน อมรพิมานอวตารสถิต สักกะทัตติยะวิษณุกรรมประสิทธิ์,)(شنیدن تلفظ) نوشته و تلفظ می‌شود، با تلفیق دو زبان قدیمی پالی و سانسکریت ایجاد شده‌است.
 تقسیمات کشوری

کلانشهر بانکوک با مناطق پیرامون آن به عنوان پایتخت ملی شناخته می شوند و استان یا منطقه ویژه ای مستقل در کنار 75 استان دیگر تایلند به حساب می آیند.

معرفی جاکارتا

معرفی جاکارتا

مرکز شهر جاکارتا

پرچم    
نشان رسمی
لقب: «The Big Durian»
Indonesia blank map.svg
کشور     پرچم اندونزی اندونزی
استان     جاکارتا
فرماندار     فوزی بووو
وسعت شهر     ۶۵۶ کیلومتر مربع
ارتفاع     ۴ متر
ناحیه زمانی     ۳+از گرینویچ (WIB)
پیش شماره     ۶۲۲۱
جمعیت     ۸٬۵۰۰٬۰۰۰ نفر
جمعیت به همراه حومه     ۲۴,۰۹۴,۰۰۰ نفر
وبگاه رسمی: [۱]

جاکارتا پایتخت کشور اندونزی و بزرگ‌ترین شهر این کشور است.

نام‌های قبلی آن سوندا کلاپا، جایاکارتا و بعد باتاویا بود.

جاکارتا بر کرانه شمال غربی جاوه قرار گرفته و ۸٬۷۹۲٬۰۰۰ نفر جمعیت دارد (سال ۲۰۰۴).

جاکارتا ، پایتخت اندونزی و یکی از بزرگ ترین و پرجمعیت ترین شهرهای اسلامی . جاکارتا بزرگ ترین شهر اندونزی و مرکز اقتصادی ـ تجاری ، حمل ونقل و صنعتی این کشور و مرکز سیاسی ـ اداری ایالت جاکارتاست . ایالت جاکارتا ــ که حدود 590 کیلومترمربع مساحت دارد و جمعیت آن در 1374 ش /1995، 500 ، 160 ، 9 تن بوده ــ یکی از پنج ایالت جزیرة جاوه است ( الموسوعة العربیة العالمیة ، ذیل «جاوه »؛ > کتاب سال بریتانیکا1998 < ، ص 623).

شهر جاکارتا در مغرب جزیرة جاوه ، در ساحل شمالی ، در کنار خلیج جاکارتا (یا خلیج باتاویا / بتاویه ) و دریای جاوه ، در َ50 106 طول شرقی و َ10 6 عرض جنوبی قرار دارد. این شهر در دشت واقع شده است و ارتفاعاتی با فاصلة بسیار، در جنوب آن امتداد دارد. رود سیلیونگ / چیلیوونگ با جهت جنوبی ـ شمالی از میان شهر می گذرد و به خلیج جاکارتا می ریزد. علاوه بر این ، رودهای بسیاری در نزدیکی شهر جاری اند، مانند گروگل در مغرب و سونتر در مشرق .

جاکارتا در منطقة زلزله خیز قرار دارد ( رجوع کنید به ادامة مقاله ). این شهر در منطقة حارّه واقع شده و دارای آب و هوای گرم و مرطوب است . یکی از قدیم ترین ایستگاههای هواشناسی منطقة حارّه در جاکارتاست و بنا بر آمار اقلیمی 75 ساله (از 1283/1866 به بعد)، دمای آنجا از ْ5ر35 بالاتر و از ْ19 پایین تر نبوده است (ولک ، ص 26). میانگین سالانة دمای شهر در روز ْ28 و در شب ْ26 است (مظفری ، ص 10). باتوجه به موقعیت شهر و نزدیکی آن به دریا، نسیم خشکی و دریا که در جاکارتا دائمی است ، در افزایش آلودگی هوای شهر مؤثر است (ولک ، ص 255). این شهر در یکی از پرباران ترین مناطق جهان قرار دارد؛ متوسط باران سالانة آنجا حدود دو هزار میلیمتر و متوسط رطوبت سالانة آن 81% است (مظفری ، همانجا؛ الموسوعة العربیة العالمیة ، ذیل مادّه ).

جاکارتا با راههای اصلی در مغرب به ساحل تنگة سوندا (میان جزایر جاوه و سوماترا) می پیوندد، با شهرهایی مانند چیربون و سمارانگ در مشرق و سواحل شمالی جزیرة جاوه ارتباط دارد و با باندونگ * (ح 180 کیلومتر) در جنوب شرقی و از آنجا با شهرهای مرکزی و شرقی جاوه ، مانند سوراکارتا/ سولو و سورابایا ، مرتبط است و راه آهن آن را به شهرهای جزیرة جاوه متصل می کند. فرودگاههای کماجوران در شمال و هلیم در جنوب شرقی شهر شهرت جهانی دارند. خطوط کشتیرانی میان جاکارتا و بندرهای اندونزی و شهرهای لندن ، هامبورگ و آمستردام برقرار است (مظفری ، ص 110). بندر







تانجونگ پریوک در شمال شرقی شهر جاکارتا، بزرگ ترین بندر و کانون حمل ونقل دریایی و تجارت خارجی اندونزی شمرده می شود و کشتیهای بزرگ در آن پهلو می گیرند ( رجوع کنید بهمظفری ، ص 107؛ نیز رجوع کنید به ادامة مقاله ).

جاکارتا از مناطق صنعتی اندونزی است . دولت در دهة 1350 ش /1970 برنامه هایی برای گسترش صنایع آن (در مغرب شهر و نیز در جنوب بندر تانجونگ پریوک ) اجرا کرد که در پی آن جاکارتا مرکز عمدة صنایع ساخت ظروف شیشه ای ، ماشین آلات ، ابزار و ورقهای فلزی ، تولید روغن و لاستیک صنعتی ، صابون سازی و نساجی کشور شد (هیل ، ص 32، 98؛ الموسوعة العربیة العالمیة ، همانجا).

مهاجرت و رشد بی رویة جمعیت از مشکلات عمدة جاکارتاست . در 1267/1850 این شهر کمتر از هفتاد هزار تن جمعیت داشت . در 1314 ش /1935 جمعیت آن به 000 ، 435 تن و پس از پایان جنگ جهانی دوم (1945) به حدود 000 ، 844 تن رسید. در پی مهاجرت داخلی و خارجی گسترده به جاکارتا، جمعیت این شهر در 1334 ش / 1955 به 8ر1 میلیون تن ، در 1340 ش /1961 به 9ر2 میلیون تن ، در 1344 ش / 1965 به حدود چهار میلیون تن و دو سال بعد به حدود شش میلیون تن رسید. به رغم ممانعت از مهاجرت به جاکارتا در 1348 ش /1970 و پس از آن ، جمعیت شهر و پیرامون آن در 1375 ش /1996 به 400 ، 341 ، 9 تن رسید ( الموسوعة العربیة العالمیة ، همانجا؛ > کتاب سال جهان اروپا 1999 < ، ج 1، ص 1774؛ ریکلفس ، ص 374). جاکارتا از حیث جمعیت یکی از متراکم ترین شهرهای دنیاست ، چنانکه تراکم نسبی جمعیت آن به 288 ، 12 تن در هر کیلومترمربع می رسد. رشد سالانة جمعیت آن 3% است . 85% جمعیت این شهر مسلمان ، و عده ای نیز مسیحی و بودایی اند. اهالی آن به زبان جاوه ای * با لهجة جاکارتایی (سابقاً بَتاوی ) سخن می گویند. گروههای عمدة نژادی ساکن جاکارتا، سونداییها، جاوه ایها، چینیها و بتاویها هستند (مظفری ، ص 10؛ الموسوعة العربیة العالمیة ، همانجا).

جاکارتا از مهم ترین مراکز فرهنگی اندونزی است . نخستین روزنامة آن در 1157/ 1744 به نام نوول چاپ شد (ولک ، ص 311)، در 1268/ 1851 مدرسة طب ، در 1327/ 1909 نخستین مدرسة حرفه ای دولتی و در اوایل سدة چهاردهم / بیستم ، به همت عبداللّه احمد (از نویسندگان صاحب نام )، دانشگاه پزشکی در جاکارتا احداث شد (نوئر ، ص 39؛





ریکلفس ، ص 205، 250). همچنین مهم ترین و قدیم ترین دانشگاههای اندونزی در این شهر قرار دارند، از جمله دانشگاه ملی ابن خلدون ، دانشگاه ملی اسلام (تأسیس در 1330 ش / 1951)، دانشگاه ملی محمدیه و دانشگاه پانچاشیلا (اسعدی ، ج 1، ص 347ـ 348). کتابخانة موزة مرکزی جاکارتا، که در 1192/1778 تأسیس شد، از قدیم ترین کتابخانه های این کشور است (همان ، ج 1، ص 350).

جاکارتا از مشهورترین شهرهای اسلامی ، دارای بناهایی متعلق به دورة استعمار و بافت شهری مطابق الگوی شهرهای هلندی است ( رجوع کنید به همانجا). در این شهر اتحادیه ها و انجمنهای متعددی فعالیت دارند، از جمله انجمن بِتاویه (تأسیس در 1192/1778) با هدف گسترش هنروعلوم ، انجمن خیریه (تأسیس در 1323/ 1905)، سازمان ملی معروف بودی اتومو برای همکاری بیشتر میان جاوه ایها (تأسیس در 1326/1908)، اتحادیه بازرگانی اسلامی (تأسیس در 1327/1909) برای حمایت از بازرگانان اندونزی در برابر تجار چینی ، سازمان مردم باتاویا (تأسیس در 1302 ش / 1923) برای حمایت از اصالت اندونزیایی مردم جاکارتا، و سازمان سیاسی کاتولیکهای جاوه ای (تأسیس در 1304 ش / 1925) برای تأمین منافع پیروان این مذهب (ولک ، ص 312؛ نوئر، ص 58، 326؛ ریکلفس ، ص 264، 267؛ اندونزی : گذشته و آینده ، ص 41ـ42).

آثار و اماکن دیدنی شهر عمدتاً در بخش مرکزی (بافت قدیمی ) قرار دارند، از جملة آنهاست : میدان مردکا (آزادی و استقلال ) و لوح ملی اندونزی در آنجا، موزة ملی ، کاخ ریاست جمهوری یا کاخ آزادی واقع در قسمت شمالی مردکا، موزة جانب غربی مردکا که هلندیها آن را در 1192/1778 احداث کردند، کتابخانة شهر، مسجد بزرگ استقلال ، مجموعة ورزشی بازیهای آسیایی ، بازار چینیها، بازار قدیمی ماهی فروشان ، بازار بزرگ ، باغهای درون شهر از جمله باغ معروف جایاانکول ، بقایای ساختمان شهرداری (متعلق به دورة استعمار رجوع کنید بهادامة مقاله ) و زندانهای قدیمی نزدیک آن ( رجوع کنید بهالموسوعة العربیة العالمیة ، همانجا؛ هیوکن ، ص 157).

پیشینه . جاکارتا شهری قلعه ای و قدیمی است و در منطقه ای با تاریخ کهن قرار دارد. گفته شده که این منطقه مقرّ انسانهای نخستین بوده است . در سدة چهارم میلادی ، دولتی هندو ـ جاوه ای در آنجا فرمانروایی می کرد ( الموسوعة العربیة العالمیة ، همانجا). سابقة جاکارتا، به سبب واقع شدنش در جزیرة جاوه ، با پیشینة این جزیره در آمیخته است ( رجوع کنید به جاوه * ). از سدة پنجم /





یازدهم ، نام آن سونداکلاپا / سونداکلبا بود (همانجا) و در 932 یا 934/1525 یا 1527، به جایاکرتا/ سوراکارتا (از ریشة سنسکریت به معنای فرخنده و پیروز) تغییر یافت (مظفری ، ص 10؛ ریکلفس ، ص 56؛ هیوکن ، ص 12ـ13) و کمی پیش از 1028/ 1619 به جاکارتا تبدیل شد (ولک ، ص 185). در دوازدهم مارس همین سال ، هلندیها در اجلاسی ، این نام را به باتاویا (از بتاوی ، نام قبیلة باستانی ژرمن در هلند) تغییر دادند (ریکلفس ، ص 44؛ ولک ، ص 195؛ نیز رجوع کنید به ادامة مقاله ). در زمان جنگ جهانی دوم (1939ـ 1945/ 1316ـ 1324 ش ) ژاپنیها شهر را اشغال کردند و آن را دوباره جاکارتا نامیدند.

در 1325 ش / 1946، با تسلط کامل هلندیها بر شهر، پایتخت اندونزی به شهر یوگیاکارتا، در قسمت مرکزی جاوه ، منتقل شد، اما در 26 مرداد 1329/ 17 اوت 1950، در پنجمین سالگرد استقلال اندونزی ، جاکارتا به عنوان پایتخت انتخاب شد (اسعدی ، ج 1، ص 279؛ ریکلفس ، ص 346، 368).

دین اسلام احتمالاً در قرن نهم / پانزدهم ، با مسلمان شدن یکی از شاهزادگان قسمت غربی جاوه ، در منطقه گسترش یافت ( اندونزی : گذشته و آینده ، ص 18؛ نیز رجوع کنید به جاوه * ). تومه پیرز ، داروساز پرتغالی که در اوایل سدة دهم / شانزدهم به جاوه سفر کرد، از فعالیت لنگرگاه مهمی نزدیک جاکارتای کنونی خبر داده است ( رجوع کنید به ریکلفس ، ص 44).

در 928/1522، پرتغالیها با نمایندة حکومت پاجاجاران (آخرین حکومت عمدة هندو ـ بودایی جاوه ) برای احداث

پایگاهی در محل جاکارتای کنونی توافق کردند، اما مسلمانان که با این کار موافق نبودند، در 932/ 1525 با پرتغالیها جنگیدند و آنان را شکست دادند. در 934/ 1527 نیز حکام مسلمان ، پرتغالیها را از آنجا بیرون راندند و نیروهای دماک (از حکومتهای مسلمان جاوه ) بر آنجا مسلط شدند. در 987/ 1579، مولانا یوسف (از حکام محلی ) حکومت پاجاجاران را بر انداخت و در پی آن ، اشراف سونداییِ حاکمِ بر منطقه ، اسلام را پذیرفتند (ریکلفس ، ص 56 ـ57؛ مظفری ، همانجا).

در 1011/ 1602 شرکت هندشرقی هلند، جاکارتا را تصرف و در بخش وسیعی از زمینهای پیرامون آن زراعت کرد ( اندونزی : گذشته و آینده ، ص 22ـ23). در اوایل سدة یازدهم / هفدهم ، میان هلندیها و حکومتهای مسلمان جاوه ای ، از جمله ماتارام ، منازعاتی برای تصرف جاکارتا و مناطق پیرامون آن روی داد و با آنکه شرکت هلندی در جاکارتا پایگاه مهمی داشت ، این شهر مدتی در اختیار حاکمی مسلمان (ویجایاکراما ) بود. در 1026/1617، نیروهای بانتِن / بانتام در حمله ای خود را به ارگ شهر رساندند و به تأسیسات آسیب زدند، هشت ماه پس از آن نیروهای ماتارام درصدد تصرف آنجا بر آمدند ولی از سربازان شرکت هندشرقی هلند شکست خوردند. در 1028/ 1619، کوئن که از سوی هلندیها دو دوره به فرمانداری کل منطقه (یک بار از 1028 تا 1032/ 1619ـ1623 و بار دیگر از 1037 تا 1039/ 1627ـ1629) منصوب شده بود، شهر را ویران و نیروهای محلی را بیرون کرد. چون در این حمله ، قلعة شهر آسیب دید، کوئن اقدام به ساخت قلعه ای جدید و بزرگ تر و ایجاد شهری در کنار آن (در محله کوتای کنونی )، بر اساس الگوی هلندیها، کرد. وی تا مدتها نام بتاویه را برای شهر جدید به کار نبرد اما در 1030/1621 آن را تأیید کرد (ولک ، ص 195ـ196؛ الموسوعة العربیة العالمیة ، همانجا؛ هیوکن ، ص 53). پس از این حمله ، شرکت هندشرقی هلند که نزدیک جاکارتا بود، به مرکز بازرگانی ، نظامی و اداری و محل مناسبی برای انبارداری و مبادلة کالا بدل شد (ریکلفس ، ص 43ـ45؛ ولک ، ص 198). بااین حال ، انگلیسیها با کشتیهایشان در آبهای نزدیک جاکارتا، ارتباط دریایی هلندیها را قطع کردند. از 1030/1621 هلندیها با تسلط بر دریای جاوه ، عبور و مرور به بندر بانتن را ممنوع کردند و احتمالاً پس از آن ، جاکارتا مرکز بزرگ تجاری آسیا گردید و کالاهای ایران ، هند و سیلان ، جزایر ملوک و ژاپن در انبارهای آن نگهداری می شد (ولک ، ص 196، 220ـ221).

در 1039/1629، نیروهای اندونزیایی تحت فرماندهی هونگو کوسامو ، ملقب به سلطان آگونگ ، به شهر جاکارتا حمله کردند و در جنگی معروف به نبرد جاکارتا ــ که یکی از نخستین مقابله های عمومی با استعمار بود ــ با استعمارگران به نبرد پرداختند (اسعدی ، ج 1، ص 293ـ294). در 1055/1645، میان فرمانروای جاکارتا و حکمران بانتن صلح برقرار شد اما در 1066/1656، حاکم بانتن به جاکارتا و کشتیهای شرکت هندشرقی هلند حمله کرد که به بسته شدن بندر از سوی شرکت انجامید (ولک ، ص 222؛ ریکلفس ، ص 124).

در 1095/ 1684، به موجب قرارداد صلح قطعی میان حکام بانتن و جاکارتا و افزایش امنیت در منطقه ، شهر در قسمت جنوبی (به سمت علیای رود) گسترش یافت و اهالی در جنوب شهر خانه های ییلاقی ساختند (ولک ، ص 263). احتمالاً در پی این صلح ، مناسبات رسمی تا اوایل سدة دوازدهم / هجدهم ادامه یافت ( رجوع کنید به ریکلفس ، ص 132ـ134).

در 1111/ 1699، چند زلزلة شدید در جاکارتا روی داد (اسعدی ، ج 1، ص 279). طی سدة یازدهم / هفدهم ، سکنة بومی جاوه ای نسبت به مهاجران کمتر بودند، شهر مقرّ حکومتی ، انبار کالا و محل پادگان نیروهای نظامی بود و کلیسا و خانه هایی به سبک خانه های هلندی در کنار قلعة شهر وجود داشت . در این قرن هلندیها تسهیلاتی پدید آوردند تا تردد کشتیهای آسیایی و بازرگانان چینی در جاکارتا بیشتر شود (ولک ، ص 212ـ213، 214، 216). در 1131/1718، جاکارتا را یکی از زیباترین و پاکیزه ترین شهرهای جهان با آبراهه های کنار خیابانها، که دو طرفش درختکاری شده ، و دو اسکلة بزرگ ، هر یک به اندازة هشتصد متر، وصف کرده و نوشته اند دیوارهای قلعة شهر آسیب دیده بود ( رجوع کنید به همان ، ص 252ـ254). حدود دو دهه بعد، خانه های به هم فشرده ، آبهای آلوده و شیوع بیماری ، مشکلاتی برای اهالی پدید آورد (ریکلفس ، ص 143).

برخی از رویدادهای سدة دوازدهم / هجدهم در جاکارتا عبارت اند از: اجرای طرح وان ایمهوف (فرماندار کل منطقه ) برای سکونت مهاجران اروپایی در جلگه های اطراف جاکارتا؛ ایجاد آکادمی علوم دریایی ؛ تجدید سازمان نیروی دریایی شرکت هند شرقی و اصلاح نظام مدارس ؛ ضرب سکه های مسی از سوی شرکت هندشرقی هلند در جاکارتا، که در پی اتخاذ تصمیم حکام جاکارتا و شاهزادگان جوکجاکارتا و سوراکارتا برای وحدت نظام پولی صورت گرفت ؛ تبدیل جنگلهای اطراف شهر به شالیزار و مزارع نیشکر؛ و سکونت قومیتهای گوناگون اندونزیایی در بیرون دیوار شهر ( رجوع کنید بهولک ، ص 259، 291ـ292، 298، 309). در 1214/ 1799، با



ورشکستگی شرکت هندشرقی هلند، تمام داراییهای شرکت به جاکارتا منتقل گردید (مظفری ، ص 118). در این زمان جاکارتا یکی از معتبرترین کارگاههای کشتی سازی جهان را داشت (ولک ، ص 257ـ 258).

در سدة دوازدهم / هجدهم ، مانند سده های قبل ، چینیها عمده ترین نیروی کار فعال خارجی در جاکارتا بودند؛ آنان تا 1153/1740 در درون شهر 500 ، 2 خانه داشتند و جمعیت آنان در شهر و حومه کمتر از پانزده هزار تن (ح 17%) نبود. در این زمان ، در پی بروز منازعاتی میان چینیها و اروپاییهایی که از دهه های قبل در آنجا ساکن بودند، چند هزار چینی کشته شدند. بنا بر سرشماری 1192/ 1778، حدود 26% جمعیت حومة جاکارتا (خارج از دیوار شهر) و در زمان نفوذ استعماری بریتانیا (1226ـ1232/ 1811ـ1816) حدود 24% از جمعیت شهر و حومة جاکارتا چینی بودند (ریکلفس ، ص 143ـ 145؛ نیز رجوع کنید بههیوکن ، ص 117ـ 118). در سدة دوازدهم / هجدهم ، جاکارتا به مروارید شهرهای اروپایی در مشرق زمین معروف شد ( رجوع کنید بهولک ، ص 287).

در اوایل سدة سیزدهم / نوزدهم ، هرمان ویلم دندلس ، به فرمانداری کل منطقه منصوب شد. در زمان وی در مستملکات هلند ــ که در ایالتی به نام «سواحل شمال شرقی جاوه »

قرار داشت و جاکارتا جزو آن بود ــ اصلاحاتی صورت

گرفت و برای جبران کاستیهای اقتصادی ، املاک خالصه

در جاوه تا نزدیک شهر جاکارتا فروخته شد. همچنین مقرر گردید پایتخت به شهر دیگری (در جزیرة جاوه ) که آب و

هوایی مساعدتر و موقعیت نظامی بهتری دارد، مثلاً سورابایا، منتقل شود اما به سبب مشکلات انتقال تأسیسات و انبارها، دندلس از این تصمیم منصرف شد و پس از تخریب قلعه ای

که در زمان کوئن ساخته شده بود و تعدادی از منازل مسکونیِ قسمت قدیمی شهر، محلهای جدید مسکونی در حومة شهر ایجاد کرد (ولک ، ص 330، 332، 339ـ340). در 1226/ 1811، انگلیسیها با ششصد کشتی به جاکارتا حمله کردند

و تا پنج سال آنجا را در اشغال خود گرفتند و جان کرافورد (نمایندة حکومت انگلیس و تابع فرمانروایان جاوه ) را به سرپرستی برگزیدند (ریکلفس ، ص 181؛ ولک ، ص 362ـ 363). در اواخر سدة سیزدهم / نوزدهم ، بندر جاکارتا (کوتا) به سبب موقعیت نامناسبش ، غیرفعال شد و هلندیها در ده کیلومتری مشرق آن ، بندر تانْجونگ پِریوک را ساختند و میان این دو بندر راه آهن و آبراهه احداث کردند ( الموسوعة العربیة العالمیة ، همانجا). در 1307/ 1889، هنگامی که اسنوک هورخرونیه ، اسلام شناس هلندی ، مشاور اصلی دولت استعماری هلند در امور اسلامی و مسائل بومی اندونزی

(از ح 1308 تا 1324/ 1891ـ1906) شد، فعالیتش را در جاکارتا متمرکز کرد (ریکلفس ، ص 230؛ د. اسلام ، چاپ دوم ، ذیل مادّه ).

در سدة چهاردهم / بیستم ، یک بار دیگر پیشنهاد انتقال پایتخت به باندونگ ، که آب وهوای مناسبی داشت ، مطرح شد، اما به سبب هجوم ژاپنیها که در 1321 ش /1942 جاکارتا را به مدت سه سال اشغال کردند، اجرا نشد ( الموسوعة العربیة العالمیة ، همانجا؛ اسعدی ، ج 1، ص 279). در 1324 ش / 1945، دولت مرکزی جمهوری در جاکارتا تشکیل شد و در شهریور/ سپتامبر همان سال ، مردم جاوه به مقابله با قوای نظامی ژاپن برخاستند و در حمایت از سوکارنو (رئیس جمهور از 1945 تا 1967) در میدان مردکا تجمع کردند (ریکلفس ، ص 335ـ337). یک سال بعد، به سبب ناآرامیها، رهبران استقلال طلب مدتی شهر را، که کانون مبارزات شده بود، ترک کردند. در 26 مرداد 1326/ 17 اوت 1947، هم زمان با عیدفطر، هلندیها مانع برگزاری نماز عید در میدان مردکا شدند، اما نماز در نزدیکی ساختمان جمهوری برگزار شد ( اندونزی : گذشته و آینده ، ص 72ـ75؛ نیز رجوع کنید بهروسر ، ص 197). در همین سال ، در حالی که استقلال طلبان در قبال تعهد به سازمان ملل تجهیزات جنگی را کنار گذاشته بودند، هلندیها به جاکارتا حمله و آن را اشغال و غارت کردند، ولی استقلال طلبان شهر را از آنها پس گرفتند. به دنبال مذاکرات رهبران اندونزی و هلند، تحت نظارت سازمان ملل ، در 1328 ش / 1949 قوای نظامی هلند از شهر خارج شدند و استقلال طلبان به رهبری سوکارنو، جاکارتا را د
اختیار گرفتند. انتقال حکومت که در مقرّ ریاست جمهوری انجام گرفت ، در آرام شدن شهر در دهه های بعد (جز در مقاطع کوتاه از جمله در 1335 ش /1956 و 1363 ش /1984) تأثیر فراوان داشت (خوند، ج 3، ص 273؛ مظفری ، ص 50؛ ریکلفس ، ص 364ـ 366،400؛ الموسوعة العربیة العالمیة ، همانجا). از 1345 ش / 1966 به مدت یک دهه ، علی صدیقن (فرمانده سابق نیروی دریایی اندونزی ) از سوی سوکارنو، امور جاکارتا را بر عهده گرفت و در عمران و آبادانی شهر کوشید. مسجد استقلال ، که بزرگ ترین مسجد جهان در آن زمان بود، ساختمان مجلس و چند مرکز عمدة تجاری در زمان او احداث شد ( الموسوعة العربیة العالمیة ، همانجا).

در دو سدة اخیر، جاکارتا در قسمت جنوبی راه آهن کوتا ـ تانجونگ پریوک و نیز در قسمت غربی مردکا، توسعه و گسترش یافته است . در پایان سدة نوزدهم و در سدة بیستم میلادی شهر به سمت جنوب گسترش یافت و محلات جدیدی مانند کیبایوران (امروزه کیبایوران بارو) ــ که هلندیها آن را به عنوان شهری مستقل در اواسط قرن بیستم در جنوب غربی جاکارتا ساختند ــ جزو جاکارتا شدند ( رجوع کنید به همانجا). در جنوب تانجونگ پریوک نیز محلة سونتر احداث شد. در دهه های اخیر، گسترش شهر کماکان به سمت جنوب ادامه دارد.

امروزه جاکارتا مرکز آسه آن (انجمن ملل آسیای جنوب شرقی ) است و مقرّ وزارتخانه ها و سازمانهای مهم اندونزی به شمار می رود

معرفی منامه

معرفی منامه


مختصات: شرقی′۳۵°۵۰شمالی′۲۶°۱۳ / 50.583 غرب13.433 جنوب / -50.583;-13.433 (نقشه)


Manama
—  منامه  —
المنامة
Bahrain map.png
کشور     Flag of Bahrain.svg بحرین
ناحیه     استان عاصمه
فرماندار     [[]]
مساحت     ۴۵۵.۶۱ کیلومتر مربع
ناحیه زمانی     ٣+(از گرینویچ)

    4+(از گرینویچ)

پیش شماره     ۹۶۶ ۱
جمعیت     ۱۴۳٬۰۳۵ نفر
جمعیت به همراه حومه     نفر
وبگاه رسمی: [۱]

منامه (به عربی: المَنامَة) پایتخت کشور بحرین و بزرگترین شهر این کشور است که در استان عاصمه واقع شده‌است.
فهرست


    * ۱ جغرافیا
    * ۲ جمعیت
    * ۳ پیشینه
    * ۴ امکانات شهر منامه
    * ۵ بازراهای قدیم منامه
    * ۶ جستارهای وابسته
    * ۷ پانویس
    * ۸ منابع

 جغرافیا

شهر منامه در قسمت شمال شرقی خاک این کشور واقع شده‌است، و جزیره محرق در جلو این شهر و در ناحیهٔ مشرق قرار دارد. مساحت منامه در حدود ۲۷٫۴۸ کیلومتر مربع است. راه ارتباطی شهر منامه با جزیره محرق بوسیلهٔ پلی است که به نام پل شیخ عیسی بن سلمان معروف است. این پل از فراز خور القلیعه می‌گذرد. در سایر نقاط شهر منامه چشمه‌های آب شیرین و باغ‌های نخل خرما زیادی وجود دارد. در دوران پیشین کشور بحرین به نام «سرزمین یک میلیون نخل» (به عربی: أرض ملیون نخلة) معروف بوده‌است. اما در حال حاضر بیشتری چشمه‌های آب شیرین خشکیده و بسیاری از باغ‌های نخل خرما نیز نابود شده‌است.
جمعیت

جمعیت منامه بر پایه آمار سال ۲۰۰۱ برابر با ۱۵۳٬۳۹۵ نفر بوده‌است که در حدود یک چهارم جمعیت کشور را در برمی‌گیرد. مردم بحرین بیشتر عرب، ایرانی و هندی هستند. تعداد کمی نیز از یهودیان در این کشور وجود دارند که از دوران بسیار دور زندگی می‌کنند و تابعیت این کشور را دارند.
 پیشینه

منامه در قرن چهاردهم میلادی بنا گردید و به تدریج از لحاظ بندری توسعه پیدا کرد. بندر جدید در اواخر دهه ۱۹۵۰ میلادی تاسیس شد. در دهه ۱۹۶۰ این بندر صاحب صنایع سبک و صنایع کشتی‌سازی شد[۱].
 امکانات شهر منامه

شهر منامه شامل امکانات زیر است:

    * بندرگاه بزرگ میناء سلمان
    * کارخانهٔ ماهی
    * کارخانه آرد
    * بیت القرآن
    * پل ملک فهد که بحرین به عربستان سعودی وصل می‌کند، درازی این بل ۲۵ کیلومتر است.

بازراهای قدیم منامه

    * بازار چهارشنبه (سوق الأربعاء)
    * بارزار آهنگران (سوق الحدادین)
    * بازار تنباکو (سوق التبغ)
    * بازار مسگران (سوق الصفارین)
    * بازار مروارید (سوق الطواشین)

معرفی سلیمانیه

اطلاعات کلی
نام رسمی :     سلیمانیه
کشور :     عراق Iraq location map.svg
استان :     

سلیمانیه
شهرستان :     مرکزی سلیمانیه
نام محلی :     سلێمانی
Red pog.svg
سلیمانیه


مردم
جمعیت     ۸۰۰٬۰۰۰
زبان‌های گفتاری:     کردی سورانی
مذهب:     اسلام سنی
جغرافیای طبیعی
ارتفاع از سطح دریا :     ۸۶۶ متر


شهر سُلِیمانیّه (به کردی: Slêmanî سلێمانی، به عربی: السلیمانیة) مرکز استان سلیمانیه عراق است.

این شهر در شمال شرقی عراق، نزدیک به مرز ایران و در منطقه خودگردان کردستان قرار دارد.

جمعیت آن ۸۰۰٬۰۰۰ نفر و زبان مردم آن کردی است. سلیمانیه کانون فرهنگی گویش سورانی از زبان کردی در عراق به شمار می‌رود و از کانون‌های مهم اقتصادی در کردستان عراق است. این شهر و به طور کل استان سلیمانیه پیوندهای استوار اقتصادی با ایران دارد.
فهرست مندرجات


    * ۱ جغرافیا
    * ۲ تاریخچه
    * ۳ اماکن گردشی
    * ۴ منابع


 جغرافیا

شهر سلیمانیه در شهرستانی به‌نام سلیمانیه واقع شده‌است. بخش‌های این شهرستان عبارت‌اند از بازیان، سرچنار، قره‌داغ و تانجه‌رود. این شهرستان دارای ۳۲۵ روستاست. رودخانه‌های قلیاسان، تانجه‌رود و سرچنار از این شهرستان می‌گذرند.[۱]

سلیمانیه از سوی شمال باختری با کوه‌های ازمر (۱۷۰۲ متر) و گویژه (۱۵۲۴ متر) محصور می‌شود و رشته‌کوه گله‌زرده نیز در پیرامون آن قرار دارد. در جنوب سلیمانیه کوه برانان (۱۳۷۳ متر) و در خاور این شهر دشت سلیمانیه قرار دارد. این دشت ۴۵ کیلومتر درازا و ۱۵ کیلومتر پهنا دارد. شهر سلیمانیه در بلندای ۸۵۳ متری از سطح دریا واقع شده و آب و هوای آن مدیترانه‌ای است که زمستان‌های سرد و بارانی و تابستان‌های گرم و خشک دارد. رودخانه تانجه‌رود از جنوب آن می‌گذرد.[۱]
نمایی از شهر سلیمانیه.

شش محله اصلی قدیمی آن عبارتند از: کانی آسکان، گویژه، مَلکَندی، سرشقام، چهارباغ و دَرگَزین.[۲]
 تاریخچه

درهٔ شهر زور که شهر سلیمانیه بعدها در آن بنیاد شد در زمان صفوی در دست صفویان بود. آن‌ها ادارهٔ محلی این دره را به خاندان اردلان که در سنندج مستقر بودند سپردند.[۳]

قلعه سلیمانیه را در سال ۱۷۸۶ ابراهیم پاشا بابان، فرمانروای شهر زور بنیاد نهاد. وی این شهر را به نام پدر خود، سلیمان پاشا، سلیمانیه نامید و گروهی از قبیله‌های کرد بابان را به آن دژ تازه کوچاند. این دژ به همراه همه روستاهای پیرامونش بنا به پیمان ۱۱۵۹ ه.ق. میان نادرشاه افشار و دولت عثمانی به ایران تعلق گرفت.

پیش از بنیاد شهر سلیمانیه شهر اصلی منطقه قلعه چوالان بود که حدود ۶۰ کیلومتر با شهر سلیمانیه فاصله دارد. قلعه چوالان به خاطر نزدیکی به مرز ایران و درگیری نظامی متداوم میان عثمانی و ایران محل بی‌امنی بود و علت تغییر مکان بابان‌ها نیز همین بود.[۴] در آغاز اهمیت گرفتن سلیمانیه از قلعه چوالان به عنوان پایتخت بهاری استفاده می‌شد. بنیاد شهر سلیمانیه در منطقه باعث گسترش گویش سورانی و افول زبان گورانی در منطقه شد.[۵]

شهر سلیمانیه مرکز ولایت بابان به شمار می‌آمد و فرمانروایی آن شهر و شهر زور پس از ابراهیم پاشا به برادر وی عبدالرحمن واگذار شد.

پس از فروپاشی دولت عثمانی، سلیمانیه نیز در زمان جنگ جهانی یکم در کشور تازه‌تأسیس عراق قرار گرفت.[۶]

به دلیل دوری قلعه چوالان از دیگر شهرهای کردستان و نیز شاهراه بودن سلیمانیه جمعیت سلیمانیه روز به روز بیشتر می‌شد به صورتی که از سال ۱۹۷۰م به بعد، به عنوان دومین شهر مهم کردستان عراق، پس از اربیل شناخته شد.

در دوران معاصر این شهر در سال ۱۹۹۰ میلادی به دست نوشیروان مصطفی از دست بعثی‌ها رهایی یافت و از آن تاریخ توسط حزب اتحادیه میهنی کردستان عراق اداره می‌شود.

حاجی توفیق پیرمرد و فایق بیکس از شاعران نامور سلیمانیه و شیخ محمود حفید از سیاسیون معروف آن است.[۷]
 اماکن گردشی

مهمان‌پذیرها:

    * هتل مولوی
    * مهمانخانه چراخانی (چراغانی)
    * هتل میوان (مهمان)
    * هتل ابوصنعاء
    * هتل سلیمانی‌پالاس
    * هتل آشتی †

معرفی مکه مقدس‌ترین شهر جهان

مکه مقدس‌ترین شهر اسلامی است. کعبه و مسجد الحرام در این شهر قرار دارد و زادگاه حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم و حضرت علی علیه السلام و بسیاری از بزرگان صدر اسلام و نیز محل بعثت پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم بوده است.
این شهر معروف و قدیمی در حجاز در کشور عربستان سعودی و نزدیک دریای سرخ (بحر احمر) قرار دارد و به وسیله بندر جده به دریا مرتبط است. مکه، با بیش از 400هزار جمعیت، بزرگترین شهر عربستان سعودی به شمار می‌آید.
این شهر علاوه بر مکه دارای نام‌هایی همچون « بکّه»، «امّ القری» و «بلدالحرام» نیز بوده است که در قرآن مجید به تمامی این اسامی اشاره شده است.
شهر مکه از روز آغاز آفرینش محترم بوده است. خداوند این شهر را به دعا و درخواست حضرت ابراهیم علیه السلام «بلد امن» (سرزمین امن) قرار داد و هر گونه قتل و کشتار و شکار را در آن حرام و ممنوع فرمود.
این سنت الهی در دوران‌های مختلف محفوظ ماند، حتی در عصر جاهلیت که قتل و کشتار رواج فراوان داشت، حرمت این شهر حفظ می‌شد، و حتی اگر کسی قاتل پدر خویش را نیز در حرم مکه می‌دید با او گلاویز نمی شد. با این حال، حرمت این شهر در دوران خلافت یزید بن معاویه و یک بار نیز در قتل عام حجاج در دهه 60 شمسی شکسته شد.

مکه


اسلام
اصول
توحید ·

نبوت · معاد

خاص تشیع: امامت ·
عدل
فروع
نماز ·

روزه · زکات · حج · جهاد

خاص تشیع: خمس · امر به معروف · نهی از منکر · تولی ·
تبری
منابع اسلامی
قرآن ·

عقل ·
سنت (حدیث)

محمد ·

علی · فاطمه · اهل بیت · خلفای راشدین · امامان شیعه ·
صحابهٔ محمد
مذاهب
تسنن ·

تشیع ·
تصوف
علوم
حدیث ·

تفسیر · فقه · کلام · فلسفه ·
عرفان
تاریخ
امویان ·

عباسیان · فاطمیان · مملوکان · عثمانیان · صفویان ·
آخرالزمان
جغرافیا
مکه ·

مدینه · بیت‌المقدس · کوفه · نجف · کربلا · سامرا · کاظمین · مشهد · بغداد · دمشق ·
جهان اسلام(کشورهای اسلامی) ·
فرهنگ و جامعه
درگاه اسلام  ن • ب • و

       

مَکّه (به عربی: مدینة مَکّه )، نام شهری است در کشور پادشاهی عربستان سعودی واقع در شبه جزیره عربستان. مکه یکی از شهرهای تاریخی عربستان سعودی است و بخاطر قرار داشتن کعبه، قبله‌گاه مسلمانانِِِ ِدر آن مقدس‌ترین شهر اسلام به‌شمار می‌رود.مکه زادگاه حضرت محمد (ص) و محل بعثت پیامبر اسلام است.
فهرست مندرجات


    * ۱ نام وشهرت
    * ۲ موقعیت جغرافیایی
    * ۳ اقلیم
    * ۴ زیارت
    * ۵ نامهای دیگر مکه
    * ۶ اماکن زیارتی
    * ۷ مسجدهای مکه
 نام وشهرت

این شهر علاوه بر نام مکه دارای نام‌هایی همچون «بکّه»، «امّ القری» و «بلدالحرام» نیز بوده‌است که در قرآن مجید به تمامی این اسامی اشاره شده‌است.


مسلمانان معتقدند پس از آن‌که به اذن خداوند چشمه زمزم زیر پای اسماعیل جوشید و در آن منطقه آب یافت شد، مردم در آنجا ساکن شدند و شهر مکه به وجود آمد و نیز ابراهیم به فرمان خدایش کعبه را ساخت. بنابر این روایت که تنها و توانمندترین روایت در مورد بنیان گذاری مکه و کعبه‌است می‌توان نتیجه گرفت که بنیان گذار این شهر ابراهیم از پیامبران خدا بوده‌است.روایت شده که حضرت آدم اولین معمار کعبه بود که دردیوار ان سنگ مقدس سیاه وجود دارد.


موقعیت جغرافیایی

شهر مکه در فاصله ۸۰ کیلومتری دریای سرخ واقع شده و ارتفاع آن از سطح دریا، ۳۳۰ متر است. به خاطر اتوبانی که اکنون ساخته شده، تا بندر جده تنها ۶۰ کیلومتر فاصله دارد و از طریق بزرگراه هجرت، ۴۲۵ کیلومتر با مدینه فاصله دارد. (تصویر ماهواره‌ای)

مکه در میان کوه‌ها واقع شده، فاصله بین دو کوه را اعراب شعب می‌گویند.

این شهر در میان کوه‌های کم ارتفاعی باسازندسنگی واقع شده‌است درحال حاضر، اطراف مسجدالحرام را خانه‌ها و هتل‌هایی فرا گرفته، که بر فراز این تپه‌های سنگی واقع شده‌اند. برای سهولت رفت و آمد، تونلهای زیادی برای عبور ماشینها در نظر گرفته‌اند، که مسافت‌ها را بسیار کاهش می‌دهد. سرزمین وحی پیامبر خدا این شهر است طول جغرافیایی شهر مکه 39 درجه و 54 دقیقه شرقی و عرض جغرافیایی آ« 21 درجه و 27 دقیقه شمالی می باشد
 اقلیم

آب و هوای مکه گرم وخشک و کمی مرطوب‌تر از مدینه‌است.


 زیارت

اصطلاحاً به کسی که سفر زیارتی به مکه را انجام داده، حاجی گفته می‌شود ومسلمانانی که استطاعت مالی دارند، حداقل یک بار در طول عمر خود به حج می‌روند. هرسال درمراسم رسمی (حج تمتع)در ماه ذی‌حجه حدود دومیلیون وپانصد هزار حاجی، خانه رازیارت می‌کنند. گفتنی است درآمد حاصل از حج در مکه بالغ بر ۲ میلیارد دلار است.[۱]
نامهای دیگر مکه

بکّه: یکی دیگر از نامهای شهر مکه ، بکّه است . این نام در قرآن نیز ذکر شده‌است:

    * إِنَّ اوَّلَ یَبْتٍ وُضِعَ لِلنّاسِ لَلَّذِی بِبَکَّةَ مُبَارَکاً وَهُدیً لِلْعالَمِینَ[۲]
    * ترجمه: نخستین خانه‌ای که برای پرستش مردم نهاده شد، همان است که در بکّه‌است، آنجا با برکت و راهنمایی برای جهانیان است.

تفسیر مفسران اسلامی اینست که واژه بکّه در اصل البکّ است و معنای آن «مزاحم شدن» است . وقتی عده‌ای از مردم در مکانی ازدحام می‌کنند، می‌گویند: یباکّ الناس. در روایات منقوله منتسب به امامان شیعه علت نامگذاری مکه به بکه، ازدحام مردم در کنار خانه خدا معرفی شده‌است .

اُمّ القُری: یکی دیگر از نامهای مکه، امّ القری است . چنانکه در قرآن آمده‌است: وَکَذلِکَ اءَوْحَیْنا إ لَیْکَ قُراناً عَرَبِیّاً لِتُنْذِرَ اُمَّ القُری وَمَنْ حَوْلَها[۳]

    * ترجمه: و این چنین قرآنی عربی[۴] به تو وحی کردیم تا مردم شهر مکه و اطراف آن را انذار بدهی.

از دید مفسران اسلامی شیعه علت نامگذاری این شهر به امّ القری اینگونه‌است. در روایات راجع به علت نامگذاری آن به‌ام القری سخن گفته نشده‌است . و شاید از آن جهت که از خود این نام، علت نامگذاری آن روشن هست کسی از امامان شیعه راجع به آن سؤ ال نکرده‌است . بنابر تفسیر مفسران شیعه، امّالقری یعنی ریشه شهرها. مکه، ریشه تمام شهرهاست، زیرا اولین نقطه‌ای است که در روی زمین ظاهر شد. علاوه بر اینکه از نظر عظمت و شکوه نیز بر همه شهرها شرف دارد؛ چون نهال اسلام در آنجا رویید و بر سایر سرزمینها و مملکتها سایه افکند.

البلد الا مین: البلد الامین یکی دیگر از نامهای مکه‌است . در قرآن آمده‌است: وَهَذا البَلَدُ الاَمِینَ [۵]

و همه مفسرین اتفاق دارند بر اینکه منظور از البلد الامین، مکه است . از دید مفسرین جمله بلدالامین یعنی شهر کسی که امنیت دارد در علّت نامگذاری شهر مکه به البلدالا مین دو احتمال وجود دارد: احتمال اوّل : شهر مکه حرم خداست . و هر کسی که در حرم بمیرد، خداوند او را در روز قیامت از وحشت و ترس در آن روز، در امان قرار می‌دهد.[۶]
 اماکن زیارتی

    * مسجد الحرام
    * حجرالاسود
    * منا و عرفات
    * صفا و مروه
    * کوه ثور
    * مقام ابراهیم
    * غار حرا

 مسجدهای مکه

    * مسجدالحرام