فیلادلفیا Philadelphia

فیلادلفیا (به انگلیسی: Philadelphia) ششمین شهر پر جمعیت ایالات متحده آمریکا می‌باشد. این شهر دومین شهر بزرگ ساحل شرقی آمریکا بعد از نیویورک، و شهر مهم ایالت پنسیلوانیا می‌باشد.
فیلادلفیا اولین پایتخت آمریکا بوده و قانون اساسی آمریکا در این شهر و در تالار استقلال این شهر به امضا رسیده‌است.

رودخانه سکوکل و رودخانه دلاویر از این شهر می‌گذرند.

فرهنگ

از مشاهیر فرهنگی برجسته این شهر می‌توان به لوئی کان و بنیامین فرانکلین، و از مراکز جذب گردشگری این شهر موزه هنر شهر فیلادلفیا و موسسه فرانکلین را می‌توان نام برد. این شهر معروف به داشتن خوراکی‌های خاص خود است. معروفترین این خوراکی‌ها، «ساندویچ ستیک پنیر فیلی» (به انگلیسی: Philly Cheesesteak) است که عمدتا در جنوب شهر توسط دو مغازه رقیب هم به نام‌های پتز (Pat's) و جینوز (Geno's) تهیه میشود.

ورزش
این شهر در تقریبا تمام رشته‌های ورزشی مهم دارای باشگاه حرفه‌ای در سطوح لیگ‌های سراسریست.
تیم فیلادلفیا یونیون، فوتبال آمریکایی فیلادلفیا ایگلز، تیم هاکی روی یخ فیلادلفیا فلایرز، تیم بیسبال فیلیز و تیم بسکتبال فیلادلفیا سونتی سیکسرز از این شهرند.

مراکز علمی
دانشگاه پنسیلوانیا، دانشگاه تمپل، دانشگاه ویلانوا، دانشگاه توماس جفرسون، کالج سوارثمور، و دانشگاه درکسل فقط چند نمونه از موسسات آموزش عالی این شهر می باشند.
بیمارستان کودکان فیلادلفیا از مشهورترین مراکز بهداشت اطفال جهان نیز در این شهر قرار دارد.

معرفی برازیلیا

معرفی برازیلیا

برازیلیا
Brasília
—  برازیلیا  —
Brasília
Brazil.Brasilia.01.jpg
کلیسای جامع برازیلیا
پرچم
پرچم     Brasão do Distrito Federal (Brasil).svg
نشان رسمی
لقب: «Capital Federal, BSB»
Brazil Region CentroOeste.svg
—  موقعیت سیاسی  —
کشور     Flag of Brazil.svg برزیل
منطقه     غرب مرکزی
ایالت     منطقه فدرال برزیل
پیش شماره     ۶۱
کدپستی     ۷۰۰۰-۰۰۰
فرماندار     خوزه روبرتو آرودا
—  موقعیت جغرافیایی و زمانی  —
وسعت شهر     ۵۸۰۲ کیلومتر مربع
ارتفاع     ۱۱۷۲ متر
ناحیه زمانی     ۳-(از گرینویچ) BRT

    ۲-(از گرینویچ) BRST

—  جمعیت  —
جمعیت     ۲,۶۰۶,۸۸۵ نفر
تراکم جمعیت     ۴۳۵.۹۸ کیلومتر مربع
وبگاه رسمی: [۲]


برازیلیا پایتخت کشور برزیل است.

ساخت این شهر به این علت بود که می‌خواستند محل پایتخت برزیل که پیش از آن شهر ریو دوژانیرو بود را تغییر داده و بیشتر به مرکز و غرب کشور بیاورند تا به دیگر ناحیه‌ها نزدیک‌تر باشد. برای این تغییر پایتخت نیروی کاری عظیمی از سراسر کشور به‌کار گرفته‌شد. طرح و نقشه این شهر بشکل یک هواپیما است.
فهرست مندرجات


    * ۱ پیشینه
          o ۱.۱ طراحی
    * ۲ موقعیت
    * ۳ آب و هوا
    * ۴ دولت
    * ۵ افراد سرشناس متولد برازیلیا
 پیشینه

رئیس‌جمهور یوشلینو کوبیچک (Juscelino Kubitschek) فرمان ساخت برازیلیا را داد و در واقع یکی از مفاد قانون اساسی کشور را که در مورد این بود که مرکز کشور باید به مکان دیگری غیر از ریو دوژانیرو منتقل شود را به اجرا درآورد. طراح شهری اصلی برازیلیا لوسیو کوستا (Lúcio Costa) بود. اسکار نیمیر معمار اصلی اغلب ساختمان‌های دولتی و روبرتو برل مارکس طراح مناظر طبیعی شهر بود. طراحی این شهر بر پایهٔ نظریات لی کوربسیر استوار بود. برازیلیا طی ۴۱ ماه ساخته شد و ساخت آن از سال ۱۹۵۶ تا ۲۱ آوریل سال ۱۹۶۰ یعنی زمان افتتاح رسمی آن بطول انجامید.
کنگره ملی در برازیلیا.

از سال ۱۷۶۳ تا ۱۹۶۰ شهر ریو دی یانیرو پایتخت برزیل بود، و منابع غالبا در ناحیهِ جنوبی کشور متمرکز بودند. برزیلا از لحاظ موقعیت جغرافیایی در مرکز کشور قرار دارد که در واقع پایتختی است که از لحاظ جغرافیایی خنثی است. نظریهِ ایجاد پایتخت برزیل در داخل مربوط به قانون اساسی در ۱۸۹۱ می‌شود که در آن دقیقا عنوان شده بود که بخش فدرال باید کجا باشد، اما خود محل تا سال ۱۹۲۲ تعریف نشده بود. موقعیت برزیلا باعث توسعهِ ناحیهِ مرکزی برزیل شده و تمامیت بهتری در قلمروی برزیل ایجاد می‌کند.


طبق یک افسانه، کشیش ایتالیایی گیوانی ملچیر بویکو دارای رویایی در مورد آینده بود که مربوط به شهری در آینده می‌شد که مشابه موقعیت برزیلا است. امروزه، در برزیلا اشارات بسیاری به این عالم که فرمان سیلسیان را بنیاد نهاد وجود دارد. این نام به یکی از کلیساهای اصلی نیز داده شده‌است.
[ویرایش] طراحی

طرح لوسیا کوستا برای شهر طرحی مبسوط و جامع بود. در این طرح پیش‌بینی شده که کدام مناطق باید مسکونی بوده و کدام مناطق نیز باید تجاری باشد. در این طرح محدوده قرار گرفتن واحدهای صنعتی، محل احداث ساختمان‌های خاص، ارتفاع ساختمان‌ها و موارد دیگری نیز پیش‌بینی شده‌است.

مبنای طراحی شهر یک صلیب ساده بوده‌است. به گفته خود کوستا: این طرح «از ژست فردی که محل مالکیت خود را امضا می‌کند اقتباس شده‌است: دو تبر که با هم زاویه قائمه می‌سازند، نشان خود صلیب» [۱][پیوند مرده][پیوند مرده] اما، این صلیب باید با مکان‌نگاری محلی انطباق داشته باشد، همانند اینکه در این طرح نقشه‌هایی برای احداث دریاچه مصنوعی مشهود بود، و شهر نیز به شکل یک هواپیمای دارای بال‌های ثابت در آمد.

دماغه هواپیما وزارت‌خانه‌ها، ساختمان‌های دولتی، سنا، مجلس نمایندگان و کلیسای جامع پیشرو که توسط اسکار نیمیر طراحی شده‌است را در خود جای داده‌است. برج بلند تلویزیونی برازیلیا نیز که دارای چشم‌انداز زیبایی از شهر و دریاچه آن است در این بخش احداث شده‌است.

بالهای هواپیما بالهای شمال و جنوب نام گرفته‌است: هر یک از این بالها تقریباً هفت کیلومتر طول دارد. خیابان بین دریاچه و بالها با توجه به شمالی یا جنوبی بودن بالها L۴ جنوب یا L۴ شمال نام گرفته‌اند.


خیابان مرتفع، دارای سرعت بالا، که ایکسو رودوویاریو نام دارد، با عبور از زیر یک ایستگاه اتوبوس دو بال را به هم متصل می‌کند، در این بخش بانک و هتل قرار گرفته‌اند. نشانی‌های حوزه ۱۰۰ و ۳۰۰ در سمت غربی ایکسو، و نشانی‌های حوزه‌های ۲۰۰ و ۴۰۰ در سمت شرقی واقع شده‌اند. در این خیابان‌ها محلات مسکونی متشکل از بلوک‌های آپارتمانی با نام سوپر کوادرای جنوبی یا سوپر کوادرای شمالی احداث شده‌است. این بلوک‌ها از ساختمان‌های سه تا شصت طبقه تشکیل شده‌است. هر کدام از دو بلوک دارای یازده ساختمان است که هر ساختمان توسط حروف الفبای خاص خود مشخص شده و در فاصله بین دو بلوک مدارس و کلیساها واقع شده‌است. خیابان‌های تجاری بلوک‌های سوپر کوادرا را از یکدیگر جدا می‌کند.

در مجاورت فرودگاه بین‌المللی رئیس جمهور جوسلینو کوبیتچک (فرودگاه برازیلیا) باغ‌وحشی قرار دارد که دارای جانوران بومی سرادو است. سفارت‌خانه‌ها، باشگاه‌های تفریحی و خانه‌های مجلل دریاچه را در خود محصور کرده‌است، و یک پارک بزرگ که 'پارک دا سیداد' (پارک شهر) نام دارد، فضایی را که بسیار برای دوچرخه‌سواری، پیاده‌روی و تماس با طبیعت مورد نیاز است فراهم می‌کند.

یکی از انتقادات اصلی که در مورد شهر برازیلیا به عمل می‌آید این است که این شهر بر اساس مقیاس پیاده‌روها طراحی نشده‌است. با ظهور عصر خودرو، یعنی زمانی که شهر در حال ساخت بود، به پیاده‌روها توجه چندانی نشد. در طرح اصلی هیچگونه چراغ راهنمایی پیش‌بینی نشده بود و تمام خودروها برای آنکه با ترافیک مواجه نشوند از روی پلها و از داخل تونلها عبور می‌کردند. امروزه، ۲۰۰٬۰۰۰ نفر در طرح آزمایشی ساکنند، و با کهنه شدن سریع این طرح، شهر راه‌حل آموزشی جدیدی یافت: هزاران محل خط کشی عابر پیاده در خیابان‌ها ایجاد شد، و از این طریق راه عابران پیاده کوتاه‌تر شد. برای برطرف کردن این مشکلات متروی برازیلیا اخیرا احداث شده‌است، اما هنوز ایستگاه‌های متعدد زیادی به صورت ناتمام باقی مانده‌است. خط بال شرقی تکمیل شد، این خط تا شهر اقماری تاگوواتینگا ادامه می‌یابد. درحالیکه حمل و نقل عمومی تقریباً فراوان است، خودرو همچنان یکی از محبوبترین ابزار حمل و نقل در برازیلیاست.

یکی دیگر از انتقاداتی که به شهر برازیلیا وارد است جابجایی ساکنان فقیر به شهرهای اقماری بسیار دور همچون سانتا ماریا دو سواکوی، سائو سباستیائو، گاما، سیلاندیا و سوبرادینهو است. اتوبوس‌ها و سیستم انتقال سریع زمینی این شهرها را به مرکز متصل می‌کند. ساکنان این شهرک‌های اقماری به دلیل سیاست سکونتی که فرماندار خوواکیم روریز اتخاذ کرده‌است، در شرایطی پایین‌تر از شرایط ساکنان طرح آزمایشی زندگی می‌کنند. در طرح آزمایشی مردم از دیگر نقاط کشور در ازای املاکی اندک به پایتخت کشانده شدند و مرزهای ناحیه فدرال را پر کردند. زمانی که از برازیلیا حرف می‌زنیم، معمولاً این شهرک‌های اقماری کمتر مورد توجه قرار می‌گیرند، گرچه جمعیت آنها بسیار بیشتر از جمعیت طرح آزمایشی است. با این وجود برازیلیا همچنان دارای بالاترین شاخص توسعه انسانی در برزیل است.

به موجب طرح اولیه -- که برازیلیا باید از آن متابعت کند – این شهر همواره تحت ساخت و ساز قرار دارد. یونسکو برازیلیا را یک مرکز میراث جهانی نامیده‌است. صخره‌های مرتفع در این شهر یافت، و متاسفانه، تخریب شده‌است.
 موقعیت
ساختمانهای دولتی

برزیلا در یک ناحیهِ فدرال توسطJuscelino Kubitschek در داخل ایالت گویاس ایجاد شد. در شرق ناحیه رودخانهِ پرتو و در غرب آن رودخانهِ دسکوبرتو قرار دارد. برزیلا در پلانالتو بر روی فلاتی با ارتفاع ۱۰۰۰ متر واقع است. فاصلهِ برزیلا از گویانیا ۲۰۷ کیلومتر، از سالولدور ۱٫۵۳۱ کیلومتر، از ریو دی یانیرو ۹۳۰، از بلو هریزانت ۷۱۶ و از سائو پائولو بیش از ۱٫۰۱۵ کیلومتر است.
[ویرایش] آب و هوا

برزیلا زمستان‌های خشک و تابستان‌های مرطوب دارد. در دورهِ خشک، رطوبت نسبی هوا در گرم‌ترین ساعات روز به سطح بحرانی می‌رسد. حداقل میانگین دما در برزیلا ۲۸ درجهِ سانتیگراد (۸۲درجهِ فارنهایت) است. طی فصل خشک، دما کاهش می‌یابد و می‌تواند در ماه جولای به سطح ۱۳ درجهِ سانتیگراد (۵۵درجهِ فارنهایت) برسد. حداکثر میانگین دما ۲۵ درجهِ سانتیگراد (۷۷درجهِ فارنهایت) است

میانگین دما ۲۰٫۵ درجهِ سانتیگراد (۶۹درجهِ فارنهایت) است. سپتامبر گرم‌ترین ماه است که میانگین بالاترین دما در این ماه ۲۸ درجهِ سانتیگراد (۸۲درجهِ فارنهایت) و میانگین پایین‌ترین دما ۱۶سانتیگراد (۶۱درجهِ فارنهایت) است. جولای خنک‌ترین ماه است که میانگین بالاترین دما در این ماه ۲۵ درجهِ سانتیگراد (۷۵درجهِ فارنهایت) و میانگین پایین‌ترین دما ۱۳سانتیگراد (۵۵درجهِ فارنهایت) است. اختلاف ماهانهِ میانگین بالاترین دما حدود ۳ درجهِ سانتیگراد (۳۵درجهِ فارنهایت) و اختلاف ماهانهِ میانگین پایین‌ترین دما ۵ درجهِ سانتیگراد (۳۹درجهِ فارنهایت) است.

کمترین دمای ثبت شده برابر ۵/۰ درجهِ سانتیگراد (۳۳درجهِ فارنهایت) و بیشترین معادل ۱/۳۴ درجهِ سانتیگراد (۹۳درجهِ فارنهایت) است.
 دولت
سنای ملی

ناحیهِ فدرال دارای دولت خودمختار ونیروهای قانونگذار است، اما شاخهِ قضایی توسط اتحادیه تایید می‌شود.

حاکم بخش مستقیما برای یک دورهِ ۴ ساله انتخاب می‌شود. قوانین محلی توسط یک انجمن قانونگذاری تصویب و صادر می‌شوند که آنها نیز توسط مردم محلی انتخاب می‌شوند. این ناحیه از بسیاری لحاظ‌ها مشابه یک ایالت فدرال است. این ناحیه هم در کنگرهِ نمایندگان (Câmara Federal)و هم در مجلس سنای ملی نماینده دارد.

علاوه بر این، برزیلا مقر دولت فدرال کشور است .(محل کار رئیس‌جمهوری) و وزارتخانه‌ها که در امتداد محور تاریخی قرار دارند مقر شاخهِ اجرایی هستند . سران قضایی و مقننه نیز در همین محل قرار دارند.


 افراد سرشناس متولد برازیلیا
پله در تاریخ ۲۳ سپتامبر ۲۰۰۷

    * لیلا باروس، والیبالیست
    * ربکا گوسمائو، شناگر
    * کاکا، فوتبالیست (در حال حاضر بازیکن رئال مادرید)
    * لوسیمار فریرا دا سیلوا|لوسیو، فوتبالیست (در حال حاضر بازیکن بایرن مونیخ)
    * تاتیانا لموس، شناگر
    * آنا پائولا پادرائو، روزنامه‌نگار
    * هودسون د سوزا، دونده نیمه استقامت
    * ماریلسون گومز دوس سانتوز، ورزشکار حرفه‌ای، برنده ماراتن شهر نیویورک در سال ۲۰۰۶

معرفی اتاوا

معرفی اتاوا

اتاوا

کانال ریدو (Rideau) در اتاوا در تابستان یک آبراهه و در زمستان یک پیست اسکیت است.

اُتاوا (به انگلیسی: Ottawa) پایتخت کشور کانادا است.

پایتخت فدرال انتاریو در آمریکای شمالی در کنار رود اتاوا شعبه رودخانه سن لران واقع است. ۸۵۹٬۷۰۴ نفر جمعیت دارد با اینکه جمعیت محدوده بزرگ‌تر اتاوا به بیش از یک میلیون هم می‌رسد †. زبان حاکم بر آن هر دو زبان انگلیسی و فرانسه می‌باشد. مرکز مجلس شورا و مقر حاکم کل است. اُتاوا با اینکه پایتخت کانادا می‌باشد ولی جزو سه شهر بزرگ کانادا (تورنتو، مونتریال و ونکوور) بشمار نمی‌آید. از لحاظ آب و هوایی اتاوا یکی از سردترین پایتخت‌های دنیا می‌باشد.

از لحاظ جفرافیایی اُتاوا در مرز انتاریو و کبک و در شمال شرقی تورنتو و غرب مونتریال قرار دارد.

معرفی بوئنوس آیرس

معرفی بوئنوس آیرس

بوئنوس آیرس

Buenos Aires
—  بوئنوس آیرس  —
Buenos Aires

پانورامایی از شهر در شب
پرچم
پرچم     Escudo de la Ciudad de Buenos Aires.png
نشان رسمی
لقب: «»
Mapa de Buenos Aires.svg
—  موقعیت سیاسی  —
کشور     Flag of Argentina.svg آرژانتین
ناحیه     [[]]
استقرار     ۱۵٣۶ ۱۵۸۰
رئیس دولت     ماوریکیو ماکری
سناتورها     ماریا ایگنیا استنسورو، ساموئل کابانچیک، دانیل فیلموس
—  موقعیت جغرافیایی و زمانی  —
وسعت شهر     ۲۰۳ کیلومتر مربع
وسعت شهر به همراه حومه     ۴,۷۵۸ کیلومتر مربع
ناحیه زمانی     +(از گرینویچ)

    4+(از گرینویچ)

پیش شماره    
—  جمعیت  —
جمعیت     ۳,۰۵۰,۷۲۸ نفر
جمعیت به همراه حومه     ۱۳,۳۵۶,۷۱۵ نفر
—  اقتصاد  —
HDI     high ۰.۹۵۳



بوئنوس آیرس پایتخت کشور آرژانتین و بزرگ‌ترین شهر و بندر آن می‌باشد. این شهر در ساحل جنوبی ریو دو لاپلاتا، و بر روی ساحل جنوب شرقی قاره آمریکای جنوبی، و مقابل شهر ساکرامنتو، اروگوئه واقع شده‌است.

بوئنوس آیرس که به شدت تحت تأثیر فرهنگ اروپا قرار گرفته، به خاطر معماری، زندگی شبانه، و فعالیتهای فرهنگی اش سرشناس می‌باشد. این شهر همچنین یکی از ثروتمندترین شهرهای آمریکای لاتین است، که در آن عمدتاً طبقه متوسط اجتماعی و نیز ساکنانی که دارای تحصیلات عالی هستند، زندگی می‌کنند.

بوینس آیرس پس از درگیریهای داخلی در قرن نوزدهم، در ۱۸۸۰ از ایالت بوئنوس آیرس خارج شد تا توسط دولت فدرال اداره شود. محدوده‌های شهر نیز گسترش یافت تا شامل شهرهای سابق بلگرانو و فلورس شود.

برخی اوقات ازاین شهر به عنوان «پایتخت فدرال» یاد می‌کنند تا آن را از ایالتی با این نام متمایز سازد. در اصلاحات ۱۹۹۴ قانون اساسی آرژانتین، این شهر یک شهر خودمختار معرفی گردید، از این رو عنوان رسمی آن «شهر خودمختار بوئنوس آیرس» می‌باشد.
فهرست مندرجات


    * ۱ تاریخچه
    * ۲ دولت و سیاست
          o ۲.۱ هیئت نمایندگان ملی
    * ۳ بخش‌ها
    * ۴ جمعیت
    * ۵ داده‌های سرشماری
    * ۶ اصالت (نژاد)
    * ۷ مذهب
    * ۸ اقتصاد
    * ۹ فرهنگ
          o ۹.۱ زبان
          o ۹.۲ موسیقی
          o ۹.۳ متفرقه
    * ۱۰ جهانگردی
    * ۱۱ حمل و نقل (ترابری)
          o ۱۱.۱ حمل ونقل عمومی
          o ۱۱.۲ خطوط حمل و نقل
    * ۱۲ حمل و نقل ریلی
    * ۱۳ فرودگاه‌ها
    * ۱۴ ورزشها
    * ۱۵ اینترنت
    * ۱۶ روزنامه‌ها
تاریخچه

دریانورد اسپانیایی، خوآن دیاز دسولیس اولین مرد اروپایی بود که در سال ۱۵۱۶، به ریودولاپلاتا رسید، اما ماموریت وی در اثر حمله‌ای که در آن به وسیله قبیله بومی چارووا یا گوآرانی کشته شد، زود به پایان رسید.

این شهر در ابتدا تحت عنوان «شهر بانوی ما با هوای مطبوع» توسط یک جوینده طلای اسپانیایی به نام پدرو دمندوزا، بنیانگذاری شد. این نام توسط کشیش مندوزا که یک پیرو پروپاقرص «ویرجین دو بوناریاً (» بانوی ما از نسیم‌های ملایم") از کالیاری، ساردینیا بود، انتخاب شد. امروزه، مکان شهر مندوزا بخش سان تلمو در جنوب بخش مرکزی شهر واقع است.

بیشتر حملات مردم بومی اقامت کنندگان در این ناحیه را بریون راند و در سال ۱۵۴۱ این مکان خالی از سکنه شد . اقامت دوم (و دائمی) در سال ۱۵۸۰ از سوی خوآن دگارای صورت گرفت که از شهر آسانسیون (هم اکنون پایتخت پارگوئه) در کنر رود پارانا لنگر انداخت.
قصر بارولو در خیابان دومایو

از همان روزهای اولیه، موفقیت بوینس آیرس به تجارت بستگی داشت. بیشتر طی قرون ۱۷ ام و ۱۸ ام، اسپانیا اصرار داشت که تمام تجارت با اروپا ابتدا از شهر لیما، پرو بگذرد تا بتواند مالیاتها در آنجا جمع آوری شود. این طرح موجب آشفتگی تجار بوینس آیرس شد، و یک گروه پویای صنعتی و مخالف (علیه آنها) تشکیل شد. شگفتی نداشت که این عمل موجب القاء ناراحتی در میان « بندر نشینان» نسبت به مقامات اسپانیائی گردید.

چارلز سوم از اسپانیا، با احساس بی ثباتی به سرعت محدودیتهای تجاری را رفع نمود و بالاخره در اواخر سالهای ۱۷۰۰ بوینس آیرس را به عنوان یک بندر باز (آزاد) اعلام نمود. این اقدامات آرام کننده، اثر مطلوب خود را نداشت و « بندرنشینان»، که برخی از آنها از ایدئولوژی انقلاب فرانسه آگاه بودند، حتی بیشتر متمایل بودند تا از اسپانیا مستقل شوند.

طی حملات بریتانیا به ریودولاپلاتا، نیروهای بریتانیا دوبار در سال ۱۸۰۶-؛ ۱۸۰۷ به بوینس آیرس حمله نمودند، اما توسط شبه نظامیان محلی عقب رانده شدند. نهایتاً در ۲۵ می ۱۸۱۰، زمانی که اسپانیا مشغول جنگ شبه قاره‌ای بود و پس از بحثهایی آرام، شهروندان در بوینس آیرس با موفقیت فرمانفرمای اسپانیایی را خلع نموده و یک دولت ایالتی تأسیس نمودند. این تاریخ هم اکنون به عنوان یک تعطیل ملی (روز انقلاب می) جشن گرفته می‌شود. استقلال رسمی از اسپانیا تنها در سال ۱۸۱۶ اعلام گردید.

از لحاظ تاریخی، بوینس آیرس از لحاظ ایده‌های لیبرال و تجارت آزاد، مرکز اصلی آرژانتین بوده‌است، در حالی که بسیاری از ایالا خصوصاً در شمال غرب، از دیدگاه محافظه کارتر کاتولیک نسبت به مسائل سیاسی و اجتماعی حمایت می‌کنند. بسیاری از تنشها در طول تاریخ آرژانتین و با شروع درگیریهای فدرالگرا- مرکز گرا در قرن ۱۹ ام رخ داده که به این دیدگاه‌های متضاد برمی گردد.

این شهر در قرن۱۹ ام، در دو مناسبت (خاص) دچار محاصره‌های دریایی شد: اولی از سال ۱۸۳۸ تا ۱۸۴۰ به وسیله فرانسه، و بعدی از طریق اتحاد انگلیسی- فرانسوی از سال ۱۸۴۵ تا۱۸۴۸. هر دو محاصره در تسخیر این شهر ناکام ماندند، و قدرتهای بیگانه نهایتاً از خواسته‌هایشان منصرف شدند.


طی بیشتر سالهای قرن ۱۹، موقعیت سیاسی این شهر به عنوان یک موضوع حساس حفظ شد. این شهر به عنوان پایتخت ملی برای بسیاری از مردم، قبلاً مرکز ایالت بوینس آیرس شده بود، و به مدت هفت سال از سال ۱۸۵۳ تا ۱۸۶۰، این شهر مرکز ایالات جدا شده بوینس آیرس بود. این موضوع بیشتر در میدان جنگ مطرح شد، تا این که این مسئله در سال ۱۸۸۰ درحالی که این شهر پایتخت اعلام شده ملی| فدرال شدن بوینس آیرس شد، از ایالتی با همین نام جدا شد، و کرسی دولت فدرال گردید، که در آن شهردار توسط رئیس جمهور منصوب شد. امروزه، کاخ سرخ، مرکز دولت ملی و رئیس جمهوری است.
نقشه بوینس آیرس در دهه 1530

احداث راه آهن حدود پایان قرن نوزدهم قدرت اقتصادی بوینس آیرس را که مواد خام را به داخل کارخانه‌ها سرایز می‌نمود، افزایش داد و این شهر به یک شهر پایتختی و چند فرهنگی تبدیل شد که با پایتختهای اصلی اروپایی رقابت می‌کرد. مثلاً، تئاترو کلون، یکی از عالی‌ترین عرصه‌های اپرا در جهان بود. خیابانهای اصلی این شهر در آن سالها ساخته شدند، و طلیعه قرن بیستم شاهد احداث بلندترین ساختمانهای جدید آمریکای جنوبی و اولین شبکه سریع ترابری| تراموا در این شهر بود.

تا دهه ۱۹۲۰، بوینس آیرس به یک مقصد دلخواه برای مهاجرین از اروپا تبدیل شد، و علاوه بر آن از ایالات فقیر تر و کشورهای همسایه، و حلبی آبادهای بزرگی در اطراف نواحی صنعتی شهر شروع به رشد کردند که به مشکلات بزرگ اجتماعی منجر شد.

بوینس آیرس گهواره پرونیسم بوده : تظاهرات افسانه‌ای کنونی در ۱۷ اکتبر ۱۹۴۵ که در میدان می‌برگذار شد. کارگران صنعتی از کمر بند بزرگ‌تر صنعتی بوینس آیرس تاکنون از ایده اصلی پرونیسم پشتیبانی نموده‌اند، و میدان می‌به مکانی برای تظاهرات و بسیاری از حوادث سیاسی کشور تبدیل گردید.

در ۱۶ ژوئن ۱۹۵۵، قیام نظامی موجب برکناری رئیس جمهور پرون شد، سه ماه بعد (نگاه به «انقلاب آزادیخواهی») منطقه میدان می‌بمباران شد، که منجر به کشته شدن ۳۶۴ غیرنظامی گردید (نگاه به «بمباران در میدان می»). این تنها دفعه‌ای بود که شهر از هوا مورد حمله قرار گرفت. در دهه ۱۹۷۰، لین شهر دچار مبارزه بین جنبشهای انقلابی جناب چپ (توده‌ای‌ها، ارتش انقلابی خلق E.R.P و F.A.R) و گروه شبه نظامی جناح راست (اتحاد ضد کمونیست آرژانتین) شد که توسط ایزابل پرون حمایت می‌شد که در سال ۱۹۷۴ پس از مرگ خوآن پرون رئیس جمهور آرژانتین شد.

کودتای نظامی سال ۱۹۷۶، به رهبری خورخه رافائل ویدلا، تنها این درگیری را تشدید نمود؛ بین ۱۰۰۰۰ تا ۳۰۰۰۰ نفر ناپدید شدند، و مردم طی سالهای استقرار گروه‌های مخفی، توسط نظامیان ربوده و کشته می‌شدند.

بر اساس برخی برآوردها، تا حدود ۱۰۰۰۰۰ فر در مراکز غیرقانونی بازداشت و اردوگاه‌های متمرکز طی آن سالها نگهداری می‌شدند . تظاهرات ساکت مادرانشان (مادران میدان می) به عنوان تصویری بارز از زحماتی است که آرژانتین طی آن سالها متحمل شده‌است . در دو مناسبت پاپ ژان پاول دوم از این شهر دیدار نموده‌است، یکی در سال ۱۹۸۲، در طی آغاز جنگ فالکلند-مالویناس، و دیدار دوم در سال ۱۹۸۷ که جمعیتی در آن گرد آمده بودند که تاآن زمان، آن شهر به خود ندیده بود.

در ۱۷ مارس ۱۹۹۲، بمبی در سفارت اسرائیل در بوینس آیرس منفجر شد که ۲۹ کشته و ۲۴۲ مجروح داشت . انفجار دیگری در ۱۸ ژولای ۱۹۹۴، درساختمان مسکونی چند سازمان یهودی رخ داد که ۸۵ کشته و تعداد بیشتری نیز مجروح به دنبال داشت.

در سال ۱۹۹۶، تحت اصلاحات قانون اساسی آرژانتین در سال ۱۹۹۴، این شهر رژیم خودگردان خود را به دست آورد، و اولین انتخابات شهرداری خود را برگذار نمود (عنوان رسمی آن به « رئیس حکومت» تغییر یافت). برنده آن (که بعداً رئیس جمهور شد) فرناندو دلاروآ بود.

در ۳۰ دسامبر ۲۰۰۴، آتش سوزی در تالار کنسرت جمهوری کرومانیون اتفاق افتاد که تقریباً ۲۰۰نفر در آن کشته شدند، و بزرگ‌ترین تراژدی غیر طبیعی در تاریخ آرژانتین بود. شهردار آنیبال ایبارا، به دلیل مسئولیتش در قبال غیر اجباری کردن مقررات ایمنی، و نیز به اصطلاح موضع سیساسی متزلزلش توسط قوه مقننه (مجلس) استیضاح| استیضاح شد، و در ۶ مارس ۲۰۰۶ برکنار گردید . معاون وی، خورخه تلرمن که از دسامبر۲۰۰۵ به عنوان شهردار فعالیت می‌کرد، این مقام را برعهده گرفت.
 دولت و سیاست
مقر دولت

در سال ۱۹۹۶، تحت اصلاحات قانون اساسی آرژانتین در سال ۱۹۹۴، این شهر رژیم خودگردان خود را به دست آورد، و اولین انتخابات شهرداری خود را برگذار نمود (عنوان رسمی آن به « رئیس حکومت» تغییر یافت). برنده آن (که بعداً رئیس جمهور شد) فرناندو دلاروآ بود.

آنیبال ایبارا، جانشین دلاروزا، در دو انتخابات برنده شد، اما در ۶مارس ۲۰۰۶، در نتیجه آتش سوزی در تالارکنسرت جمهوری کرومانیون که به کشته شدن ۲۰۰نفر انجامید، وی استیضاح شد و نهایتاً برکنار گردید. خورخه تلرمن که تا دسامبر ۲۰۰۵ به عنوان شهردار فعالیت نموده بود، این پست را برعهده گرفت.
[ویرایش] هیئت نمایندگان ملی

در بوینس آیرس سنای آرژانتین وجود دارد که توسط سه سناتور (از اوت۲۰۰۶، رودولفو ترانیو، ماریا لیوزامون و ویلما ایبارا) ادره می‌شود. علاوه بر این، شهروندان بوینس آیرسی ۲۵ نفر از نمایندگان ملی را برای مجمع نمایندگان آرژانتین انتخاب می‌نمایند.
[ویرایش] بخش‌ها

این شهر به ۴۸ « بخش » (نقاط حومه) برای مقاصد اداری تقسیم می‌شود. این تقسیم بندی اصولاً بر مبنای « بخش‌هاًی (بلوک‌ها) کلیسای کاتولیک بوده، اما از دهه ۱۹۴۰ تاکنون دچار یک سری از تغییرات شده‌است. طرح جدیدتر شهر را به ۱۵ » بلوک « تقسیم کرده‌است. تعدادی از بارزترین و معروفترین »بخش "ها عبارت‌اند از لابوکا، سان تلمو، رکولتا، پالرمو، و پوئرتو مادرو.
[ویرایش] جمعیت
رشد جمعیت از سال 1740 تاکنون

مردم بوینس آیرس به عنوان « ویکت: پورتنیو| پورتنیوس» (بندر نشینان) معروفند، که بر اهمیت عمده تاریخی این بندر در توسعه شهر و کشور اذعان دارد. حومه نشینان آن « بندر نشین» و برخی اوقات «بوینس آیرسی » (نام مردمی ایالت بوینس آیرس) نامیده می‌شوند.
[ویرایش] داده‌های سرشماری

بر طبق سرشماری، این شهر درست ۲,۷۷۶,۱۳۸ نفر جمعیت دارد، در حالی که کلانشهر بزرگ‌تربوینس آیرس بیش از ۴/۱۲ میلیون سکنه دارد. جمعیت خود شهر ازاواخر دهه ۱۹۶۰ در اثر نرخ پایین موالید و مهاجرت کند به حومه شهر، راکد مانده‌است.
 اصالت (نژاد)

بیشتر « بندرنشینان» دارای ریشه‌های اروپایی و بطور عمده با اعقاب اسپانیایی و ایتالیایی هستند که بیشتر از گالیچیای (اسپانیا)، نواحی باسک اسپانیا و کالابریایی، لیوریایی، و نواحی پدیمونت و ناپل ایتالیا می‌باشند.

دیگر نژادهای اروپایی در آن عباتند از آلمانی، پرتغالی، لهستانی، ایرلندی، فرانسوی، کرواسی و انگلیسی.

در دهه ۱۹۹۰، موج کوچکی از مهاجرت از سوی رومانی و اوکراین در آن وجود داشت.

اقلیت کوچکی از گروه قدیمی مردم دورگه نیز که حضورشان به روزهای استعماری اسپانیا باز می‌گردد نیز وجود دارند. جمعیت « دورگه» و اسپانیهایی الاصل (دورگه) در شهر بطور عمده درنتیجه مهاجرت هم از ایالات و هم از کشورهای نزدیک همچون بولیوی، پرو و پاراگوئه از نیمه دوم قرن بیستم افزایش یافته‌است. ..... جوامع مهم عربی (بیشتر سوری- لبنانی) و ارمنی نقش مهمی را در بازرگانی و زندگی شهری از شروع قرن بیستم در این شهر داشته‌اند.

جمعیت جامعه یهودیان بوینس آیرس، به حدود ۲۵۰هزار نفر می‌رسد که بزرگ‌ترین جامعه یهودی در آمریکای لتین است. بیشتر آنها از تیره اشکنازی اروپای غربی، با اقلیت اسپانیایی سفاردیم و بیشتر از اعقاب سوری هستند.

اولین جامعه عمده آسیایی| آسیا در بوینس آیرس، ژاپنی‌ها هستند، از جمله تعداد عمده‌ای از اوکیناوا؛ از دهه ۱۹۷۰ جریان مهجرت مهمی از سوی چین و کره به این منطقه وجود داشته‌است (" همچنین نگاه کنید به: آسیایی- آرژانتینی‌ها).
 مذهب

بیشتر ساکنان آن مسیحیان کاتولیک رمی می‌باشند. بوینس آیرس کرسی اسقفی پایتختی کاتولیک رمی ( که سراسقف آرژانتین است) و نیز چند سلسله مراتب از ارتودوکس شرقی و آنگلیکان می‌باشد. کلیساهای انجیلی بطور پیوسته از دهه ۱۹۸۰ در این کشور افزایش یافته‌اند.

جوامع قابل توجه یهودیت|یهودی و مسلمان به مدت ۱۰۰ سال است که در این شهر وجود داشته‌اند. بوینس آیرس موطن بزرگ‌ترین جامعه یهودی آمریکای لاتین می‌باشد.
[ویرایش] اقتصاد

بوینس آیرس شاهراه اقتصادی، صنعتی، بازرگانی و فرهنگی آرژانتین است. بندر آن یکی از پرکارترین نمونه‌ها در جهان است. جمع آوری مالیات در گذشته سبب مشکلات سیاسی در تاریخ آرژانتین|* شده است؛ رودخانه‌های قابل کشتیرانی از طریق ریودولاپلاتا این بندر را به شمال شرق آرژانتین؛ برزیل، اروگوئه و پاراگونه متصل می‌کند. در نتیجه، آن به عنوان یک شاهراه توزیع برای ناحیه وسیعی از منطقه جنوبشرقی قاره محسوب می‌شود.

« پامپا هومدا » در غرب بوینس آیرس، حاصلخیزترین ناحیه کشاورزی آرژانتین می‌باشد. (برخلاف آن ناحیه خشک جنوبی پامپا، بیشتر به عنوان مراتع گله‌ها استفاده می‌شود) گوشت، لبنیات، غلات، تنباکو، پشم و محصولات پوستی در ناحیه بوینس آیرس تولید و فرآوری می‌شوند. دیگر صنایع مهم اتومبیل سازی، پالایش نفت، فلزکاری، ماشین سازی، و تولید منسوجات، مواد شیمیایی، پوشاک و نوشیدنیها هستند.
[ویرایش] فرهنگ

تئاتر کلون یکی از بزرگ‌ترین خانه‌های اپرای جهان می‌باشد. در این اپرا گروه‌های متعدد ارکستر سمفونی و گروه‌های همخوانی وجود دارد. این شهر موزه‌های متعددی دارد که به تاریخ، هنرهای تجسمی، هنرهای نوین، هنرهای تزئینی، هنرهای عامه، هنر مقدس، هنرها و صنعتها، تئاتر و موسیقی عامه، و نیز خانه‌هایی محافظت شده از گردآوران هنری، نویسندگان، تدوینگران و هنرمندان، مربوط می‌شود. این مرکز ماوایی است برای کتابخانه‌های عمومی و انجمنهای فرهنگی و نیز بزرگ‌ترین محل تمرکز تئاترهای فعال در آمریکای لاتین. این شهر دارای یک باغ وحش و باغ پرورش گیاه بوینس آیرس معروف در جهان، تعداد زیادی پارک و میدان دارای مناظر، و علاوه برآن کلیساها و اماکن مذهبی از همه فرقه‌ها است که بسیاری از آنها از لحاظ معماری اهمیت شایان توجهی دارند.
 زبان

آرژانتینی‌ها به لهجه خود در اسپانیایی به عنوان « کاسلانو » اشاره می‌کنند که در بوینس آیرس (و نیز در شهرهای دیگر نظیر روزاریو و مونته ویدئو، اروگوئه) با عناوین « ووسیو» ، « ئیسمو» و نیز با تنفس ادا کردن یا انداختن سیلاب زبانی مختوم به «s-» شناخته می‌شود. این زبان به شدت تحت تأثیر گویشهای اسپانیولی اندلس و مورسیا قرار گرفته، و برخی اوقات به عنوان زبان ریوپلاتنز اسپانیایی شناخته می‌شود.

« لوفاردو» یا زبان زرگری در داخل جمعیت زندانی ریشه دارد، و و بین تمامی « بندرنشینان» شایع شده‌است. لوفاردو از گویشهای ایتالیایی، پرتقالی برزیلی، از ریشه آفریقایی و کارائیبی و حتی از انگلیسی گرفته شده؛ و شگردهایی را همچون واژگون سازی سیلابهای یک کلمه بکار می‌گیرد. امروزه، لوفاردو عمدتاً امروزه در شعرهای بزمی تانگو شنیده می‌شود؛ و زبان محاوره‌ای نسلهای جوانتر از آن تکامل یافته‌است.

در اوایل قرن ۲۰ ام، آرژانتین ملیونها نفر مهاجر را جذب نمود، که تعدادی از آنها ایتالیایی بودند که عمدتاً به گویشهای محلی (عمدتاً ناپلی، سیسیلی و ینوئا) تکلم می‌نمودند. سازگاری آنها با زبان اسپانیایی تدریجی بود، که یک زبان دورگه از گویشهای ایتالیایی ایجاد می‌نمود و در زبان اسپانیایی کوکولیچ نامیده می‌شد، و عمدتاً در اوایل قرن بیستم قابل استماع بود؛ کاربرد آن در حدود دهه ۱۹۵۰ بوده، و امروزه بیشتر از آن یک یادگار باقی مانده‌است.

چون بسیاری از مهاجران اسپانیایی از گالیچیا بودند، تا حدی که اسپانیایی‌ها هنوز اصولاً «گالیگوس» (گالیچیایی) نامیده می‌شوند، زبان گالیچیایی، سبک آشپزی و فرهنگ آنها حضور عمده‌ای در این شهر در بیشتر سالهای قرن بیستم داشته‌است. در سالهای اخیر، اعقاب مهاجران گالیچیایی در موسیقی سلتیک به سوی وسیله موسیقی پیشرفت سریع (یا جهش کوچک) هدایت شده‌اند (که درمیان سنتهای ولزی پاتگونیا| استقرار ولزیها در آرژانتین بارز است).

تا دهه ۱۹۶۰، زبان عبری اروپایی معمولاً در بوینس آیرس شنیده می‌شد، به خصوص در پوشش همسایگی بالوانرا و ویلا کرسپو. زبان کره‌ای و زبان چینی از دهه ۱۹۷۰ در این شهر بطور عمده مشاهده می‌شد. بیشتر مهاجران جدیدتر به سرعت زبان اسپانیایی را آموخته و با زندگی شهری سازگاری می‌یابند.
[ویرایش] موسیقی

موسیقی تانگو در حومه‌های شهر متولد شد، به خصوص در خانه‌های روسپیگری بخش « خنینی لاواله» و در « آرابالز» (حومه‌های فقیرتر). حرکات مهیج رقص آن محترمانه به نظر نمی‌رسید تا آن که در دهه ۱۹۲۰ به وسیله جامعه پاریسی از طبقه بالا، هماهنگی یافت و سپس به تمام دنیا منتشر گردید. در بوینس آیرس، مدارس رقص تانگو (تحت عنوان " دانشکده هاً) معمولاً کمتر تأسیس می‌شوند.

در آغاز دهه ۱۹۲۰، سبک موسیقی تانگو در بوینس آیرس به سبکی پیچیده تکامل یافت. در روزهای اوج خود، تانگو دارای ارکسترهای مشهور متعددی بود که توسط افرادی همچون آنیبال ترویلو و خوآن دآرینزو، هدایت می‌شد و خوانندگان آ« کارلوس گاردل و ادموندو ریورو بودند. تانگو در اثر سبک آستور پیازولا و توسعه سبک تانگوی نوین وی در اواخر قرن در مشهوریت جهانی خود از یک نوع احیای مجدد برخوردار گردید.

بوینس آیرس در ۱۱ دسامبرهر سال، «روز تانگو» سالانه برگزار می‌کند.

در سن تلمو، یکشنبه‌ها به نمایشهای تانگو در خیابانها و مرکز تجاری عتیقه جات در بازارهای اطراف میدان دورگو اختصاص می‌یابد. نمایشهای تانگو را در موسساتی همچون « انبار ال وییخو» ریوروس می‌توان یافت.
متفرقه
خیابان جدید خولیو، پهنترین خیابان جهان. نام آن به افتخار روز استقلال آرژانتین(9ژولای، 1816) نهاده شد.

بوینس آیرس وطن نویسندگان آرژانتینی مانند لئوپولدو لوگونز، خورخه لوئیس بورخس، پاول گروساک، مانوئل موجیکا لاینز، آدولفو بیوی کازارس، ارنستو ساباتو، لئوپولدو مارکال، ویکتوریا اوکامپو، و خولیو کورتاسار (که بیشتر دوره نویسندگی اش را در پاریس گذرانده) است. شخصیتهای جهانی که در بوینس آیرس زندگی کرده‌اند عبارت‌اند از رنه گوسینکی، مارسل دوشامب، ویتولد گومبروویتز، جری ماسوسی، رومولا نیجینسکا، روزا چاکل، آنتوان دوسن اگزوپری و یوجین اونیل، و نیز تجاری چون ژان اس. رید و اریستوتل اوناسیس.

طی دوران جنگ داخلی اسپانیا و پس از آن، بوینس آیرس میزبان پناهندگان متعددی بوده از جمله فیلسوف خوزه اورتگا وای گاست و تصنیف گر، مانوئل دفالاکه بعداً به کوردوبا منتقل شدند.

لوکا پرودان در دهه ۱۹۸۰از انگلیس به این شهر آمد و عضوی از موسیقی راک آرژانتین شد.

دانشگاه بوینس آیرس یکی از موسسات سرآمد آموزشی در آمریکای جنوبی است، و پنج برنده جایزه نوبل تربیت نموده(ایجاد کرده) و برای دانشجویان از سراسر دنیا آموزش رایگان فراهم ساخته‌است.

بیشتر سالهای قرن بیستم، بوینس آیرس پایتخت فرهنگی جهان اسپانیولی زبان بوده، و بسیاری از « بندرنشینان» ثروتهای خود را به رخ کشورهای خارجی کشیده‌اند. این موجب شده تا نمونه افراد آرژانتینی به عنوان افرادی بالنده و مغرور شناخته شوند که در میان آمریکای لاتین شایع شده است؛ برخی (خصوصاً اهالی کشور اروگوئه) بین « بندرنشینان» و « ایالتی‌ها » (مردم ایالات)، که از این خصوصیت مستثنا هستند، تمایز قائل می‌شوند.

بوینس آیرس به ویژه در مدرسه (عالی) لاکانیان، یک مرکز اصلی برای تحلیل روانکاوی دارد.

شاهزاده ماکسیما از هلند در بوینس آیرس متولد شده که ماکسیما زورگوئیتا سروتی متولد ۱۷می ۱۹۷۱، همسر شاهزاده ویلم الکساندر از هلند، وارث بارز سلطنت در هلند می‌باشد.
 جهانگردی

شهر دارای موزه‌ها، عمارات تاریخی، مراکز فروش، هتلها و کاباره‌های سیارمتعددی می‌باشد.
حمل و نقل (ترابری)
 حمل ونقل عمومی

اکثر ساکنان بوینس آیرس و حومه‌های آن از حمل و نقل عمومی استفاده می‌کنند. ابداع بوینس آیرسیها نوعی وسیله نقلیه گروهی « کلکتیوو» است که نزد عموم ب نام « بوندی» خوانده می‌شود، اتوبوس کوچکی با شاسی یک کامیون و با ظرفیت۲۱تا۲۷ مسافر. کلکتیووهای متعدد و اتوبوسهای بزرگ‌تر عمومی در هرساعت در شهر تردد داشته و و در واقع دستیابی به تمام نواحی همسایه شهر را ممکن می‌سازند.

مترو بوینس آیرس (که از لحاظ محلی « ال سابته» از ریشه "" تراموا "" به مفهوم « زیر زمینی» گفته می‌شود) یک سیستم گسترده‌است که دسترسی به نقاط مختلف شهر را میسر می‌نماید. مترو شهر در سال ۱۹۱۳ افتتاح شد، و قدیمی‌ترین سیستم تراموا در نیم کره جنوبی و در جهان اسپانیولی زبان می‌باشد. ۲ این سیستم دارای ۵ خط از A تا E و km ۴۶ مسیر برای آنهاست. در برنامه توسعه، انتظار می‌رود تا سال ۲۰۱۱ به km ۸۹ افزایش یابد.
 خطوط حمل و نقل

بوینس آیرس نسبتاً برای شهری با این اندازه عاری از ازدحام (تراکم) می‌باشد. بزرگراه‌های عوارضی در اواخر دهه ۱۹۷۰ توسط شهردار سابق اوسوالدو کاسیتوره افتتاح گردید تا دسترسی سریع را به نواحی مرکزی و تجاری شهر مقدور ساخته و تعداد اتومبیلهایی که به داخل شهر وارد می‌شوند، افزایش یابد. طی دوره کاسیاتوره، اعلام شد خیابانهای بخش اقتصادی مرکز شهر (تقریباً دارای اندازه یک کیلومتر مربع) برای تردد اتومبیلهای شخصی طی طول روز بدون محدودیت می‌باشد. خیابانهای اصلی شهر عبارت‌اند از خیابان نهم ژولای (خولیو) به پهنای m۱۴۰، خیابان ریواداویا با عرض بیش از m۳۵، ' خیابان ریواداویا: پهن‌ترین خیابان ثبت شده قابل مقایسه با دیگر خیابانها و خیابان کورینتزاز مراکز فرهنگی مهم شهر .

در پی جهش اندک اقصادی دهه ۱۹۹۰ اقتصاد آرژانتین، بیشتر مردم به سفر با اتومبیل پرداخته و ترافیک افزایش یافت. بیشتر خیابانها در ساعات اوج دچار راه بندان شدند. منشاء دیگر ترافیک سفربسیاری از مردم در پایان هفته‌ها به نواحی حومه می‌باشد.

تاکسیهای سیاه و زرد در تمام ساعت در تمام خیابانها پرسه می‌زنند. بسیاری از آنها بدون مجوز می‌باشند (کنترلها بطور کامل اعمال نمی‌شود) بنابراین به مشتریان توصیه شده برای سفر با یک شرکت معتبر با شبکه رادیوئی تماس گیرند. سرویسهای ارزان قیمت کرایه‌ای کند که با نام « حلزونها » شناخته می‌شوند، در سالهای اخیر بیشتر رایج شده‌اند.

 حمل و نقل ریلی

شبکه گسترده راه آهن آرژانتین کل بوینس آیرس را پوشش می‌دهد. سه ایستگاه اصلی برای سرویسهای مسافرتی با مسافت طولانی و نیز قطارهای متوالی روزانه عبارت‌اند از ایستگاه رتیرو، ایستگاه کانستیتوسیون، و ایستگاه وانس.

پروژه‌ای برای احداث راه آهن سریع السیر بوینس آیرس-روزاریو-کوردوبا در دست اقدام است که سه شهر پرجمعیت آرژانتین را به هم متصل سازد. مناقصه‌ها در اواسط سال ۲۰۰۶ انجام گرفت، و پیشنهادهایی از سوی چهار شرکت اروپایی عرضه شد که تحت مطالعه قرار دارد. احداث آن برای آغاز سال ۲۰۰۷ برنامه ریزی شده و تا ۲۰۱۰ پایان خواهد یافت.
 فرودگاه‌ها

فرودگاه بین‌المللی بوینس آیرس، یا فرودگاه بین‌المللی وزارت راه و ترابری، درحومه ناحیه ازیزا واقع شده و اغلب صرفاً آن را «ازیزا » می‌نامند. فرودگاه پایگاه هوایی خورخه نیوبری در داخل محدوده شهر نزدیک رودخانه قرار داشته، و بیشتر ترافیک داخلی دارد.
 ورزشها

فوتبال یک سرگرمی برای آرژانتینی‌ها است. بوینس آیرس دارای بزرگ‌ترین مرکزیت تیمهای فوتبال نسبت به هر شهری در جهان می‌باشد، که دارای بسیاری از تیمهایی می‌باشد که در لیگ‌های جهانی بازی می‌نمایند. یکی از رقابت بسیار معروف بین بوکاجونیورز و ریورپلات و یک مسابقه نیز بین دو تیمی است که دارای شرایطی هستند که از نظر روزنامه « آبزرور» «وقایع ورزشی سری ۱ ° N هستند که باید پیش از مرگ آنها را دید». دیگر باشگاه‌های اصلی عبارت‌اند از سان لورنزو دی آمایرو، باشگاه اتلتیکو ویلز سارسفیلد و باشگاه اتلتیکو هوراکن از پارکو پاتریسو.

دیگو آرماندو ماردونا، که در حومه فقیر نشین بوینس آیرس متولد شده و تاکنون به عنوان یکی از بزرگ‌ترین فوتبالیستهای جهان مورد تمجید قرار گرفته، دوره کاری خود را از تیم جونیورز آرژانتینوس آغاز نمود و سپس در بوکاجونیورز به بازی پرداخت (همچنین او در باشگاه‌های دیگری که عمدتاً طرف ایتالیایی هستند بازی نمود همچون اس اس سی ناپل).

بوینس آیرس در سه نوبت به عنوان شهر نامزد برگذاری بازیهای المپیک برگزیده شده‌است: برای بازیهای ۱۹۵۶ که به دلیل رای مخالف ملبورن آن را از دست داد؛ برای بازیهای المپیک ۱۹۶۸ که که نهایتاً در مکزیکوسیتی برگذار شد (برای اولین بار تنها بازیهایی بود که در آمریکای لاتین برگذارشد)؛ و المپیک تابستانی ۲۰۰۴ که میزبانی بازیها به آتنیها واگذارشد، آرژانتین تنها عضو کمیته بین‌المللی المپیک است که تاکنون میزبان هیچ بازی نبوده‌است.

اما، بوینس آیرس برای اولین بار میزبان بازیهای اتحادیه آمریکا سال ۱۹۵۱ بوده‌است، و همچنین شهر میزبان برای رویدادهای متعدد قهرمانی جهان : ۱۹۵۰ و ۱۹۹۰ مسابقات قهرمانی بسکتبال جهان، سالهای ۱۹۸۲ و ۲۰۰۲ والیبال قهرمانی جهانی| مسابقات قهرمانی والیبال مردان جهان و به یادماندنی‌ترین آنها جام جهانی فوتبال در سال ۱۹۷۸ بود که تیم ملی فوتبال آرژانتین در ۲۵ ژوئن ۱۹۷۸، تیم ملی فوتبال هلند را با نتیجه ۳ بر ۱ شکست داد.

پیست اتومبیلرانی اسکار آلفردو گالوز| اسکار گالوز میزبان ۲۰ نسخه از اتومبیلهای فرمول ۱ در مسابقه جایزه بزرگ بین سالهای ۱۹۵۳ و ۱۹۹۸ بوده است؛ علت عدم پیوستگی برگذاری مسابقه در آن به دلایل مالی بوده‌است. بیشتر در اواخر هفته این پیست پذیرای مسابقات محلی می‌باشد.

خوآن مانوئل فانگیو به عنوان یکی از بزرگ‌ترین شخصیتهای تاریخ مسابقه جایزه بزرگ محسوب می‌شود. دیگر رانندگان ماهر آرژانتین عبارت‌اند از خوزه فرویلان گنزالس و کارلوس روتمن.

عشق آرژانتینی‌ها به اسب‌ها را می‌توان به اشکال مختلف تجربه نمود: سوارکاری در «باشگاه سوارکاری آرژانتین در پالرمو بوینس آیرس| پالرمو»، ورزش چوگان در«کمپ آرژانتینی چوگان بازی» (که درست در تقاطع خیابان لبرتادور با پیست سوارکاری" قرار دارد)، و ورزش پاتو، که نوعی بسکتبال بر پشت اسب می‌باشد که به عنوان بازی ملی این کشور در سال ۱۹۵۳ در آن انجام می‌شود.

گیلرمو ویلاس اهل بوینس آیرس (که در ماردل پلاتا بزرگ شده‌است) یکی از تنیس بازان بزرگ دهه‌های ۱۹۷۰و ۱۹۸۰ بود، و تنیس را در میان تمام آرژانتینی‌ها رواج داد. دیگر ورزشهای رایج در بوینس آیرس، گلف، بسکتبال، راگبی ۱۵نفره، و هاکی میدانی می‌باشند.
عکس ماهواره‌ای ناسا از ناحیه ریودولاپلاتا. بوینس آیرس در سمت راست قابل مشاهده‌است.
موقعیت شهر در آرژانتین


 اینترنت

سرویس دهنده‌های اینترنت در بوینس آیرس ارتباطات از طریق شماره گیر تلفن، کابلی، و به وسیله ماهواره خط اشتراک نامتقارن دیجیتال ADSL را با اینترنت برقرار می‌کند. کاربران حومه پیوست، خط اشتراک ADSL با سرعتهای پایینتر را تجربه نموده‌اند، اما وضعیت آنها بطور مستمر در اثر سرمایه گذاری در امکانات جدیدی که در دست اقدام بوده، بهبود خواهد یافت.
 روزنامه‌ها

    * Buenos Aires Herald (انگلیسی)
    * Clarín (اسپانیایی)
    * La Nación (اسپانیایی)
    * Página ۱۲ (اسپانیایی)   

    * Perfil (اسپانیایی)
    * Infobae (اسپانیایی)
    * Edición Nacional(اسپانیایی)
    * La Prensa (اسپانیایی)

معرفی آسونسیون

آسونسیون(به اسپانیایی: Asunción) پایتخت و بزرگترین شهر پاراگوئه است. این شهر ملقب به «مادر شهرها» است. ارتفاع این شهر از سطح دریا ۵۳ متر است. نام کامل این شهر در زبان اسپانیایی (Nuestra Señora Santa María de la Asunción) به معنی «روز معراج مریم مقدس به آسمان» است[۱].

جمعیت آسونسیون در سال ۲۰۰۴ برابر با ۵۱۵٬۶۶۲ نفر و با احتساب محدوده پایتختی ۱٬۶۶۸٬۳۳۵ نفر بوده است. محدوده پایتختی آن تحت عنوان «آسانسیون بزرگ»، شامل شهرهای سن لورنزو، فرناندو دلامورا، لامباریه، لوکوئه، ماریانو لوکو آلونسو، نیمبی و ویلا الیزا است. آسانسیون در موقعیت جغرافیایی (-۲۵٫۲۶۶۷, -۵۷٫۶۶۶۷) قرار دارد.

این شهر مرکز حکومت، بندر اصلی و مرکز عمده صنعتی و فرهنگی کشور است. محصولات اصلی صنایع تولیدی شامل کفش افزار، منسوجات، و فرآورده‌های تنباکو هستند.

تاریخچه

آسونسیون یکی از قدیمی‌ترین شهرهای آمریکای جنوبی است، که به عنوان " ام القری " یا مادر شهرها خوانده می‌شود. ریشه این (عنوان) از اینجا بوده که ماموران استعماری از آن نقطه برای یافتن شهرهای مهم همچون ویلاریکا، کورینتس، سانتافه و نواحی کوهستانی سانتاکروز روانه شده اند. مکان این شهر ممکن است در ابتدا در خوآن دو آیولاس مشاهده شده باشد، اما این شهر تحت عنوان Nuestra Señora de la Asunción (عروج بانوی ما) در روز جشن عروج (مریم) در ۱۵ اوت ۱۵۳۷ توسط خوآن د سالازار و گونزالو دموندزا، فامیل پدرو دموندزا بنیانگذاری شده است. در سال ۱۶۰۳ آسانسیون مرکزاولین شورای کلیسای آسانسیون شد که رهنمودهایی را برای تبلیغ انجیل از زبان گوآرانی تنظیم نمود.


در سال ۱۷۳۱، قیام تحت رهبری خزه دآنته کوئرای کاسترو برپاشد که وی یکی از شورشیان علیه حکومت استعماری اسپانیا بود. این قیام شکست خورد اما اولین نشانه از روح استقلال بود که در میان اروپائیان ساکن آمریکای لاتین، دورگه‌ها و بومیان پاراگوئه رشد یافت. این واقعه بر استقلال پاراگوئه تاثیر گذاشت، که بعدها در سال ۱۸۱۱ عینیت یافت. اجتماعات مخفی بین رهبران استقلال برای طراحی کمین علیه فرماندار اسپانیایی پاراگوئه برناردو دولاسکو در خانه جوآنا ماریا دلارا درمرکز آسانسیون برگزار شد. در شبهای ۱۴ می و ۱۵ می شورشیان موفق شدند و توانستند فرماندار ولاسکو را در محاصره خود بگیرند. خانه لارا به عنوان (خانه استقلال) خوانده شده و به موزه و عمارتی تاریخی تبدیل گشته است.

ساختمان سازی در آسانسیون، 1892

پس از استقلال پاراگوئه، تغییر چشمگیری در آسانسیون رخ داد. تحت ریاست جمهوری گاسپار دو رودریگز دفرانسیا، جاده‌هایی در داخل شهر احداث شد و خیابانها نیز نامگذاری شدند.اما، طی دوره ریاست جمهوری کارلوس انتونیو لوپز به دلی آنکه رئیس جمهور سیاستهای اقتصادی جدیدی را پیاده ساخت، آسانسیون (و پاراگوئه) پیشرفت کرد. بیش از ۴۰۰ مدرسه، کارخانه‌های متالوژی و اولین سرویس خط آهن در آمریکای جنوبی در طی دوره ریاست جمهوری لوپز احداث شدند. پس از مرگ لوپز، پسرش فرانچسکو سولانو لوپز به عنوان رئیس جمهور جدیدی منصوب شد و کشور را به سوی جنگ (فاجعه بار) اتحاد سه گانه هدایت نمود که پنج سال طول کشید. پس از جنگ اتحاد سه گانه (۷۰|۱۸۷۰-۱۸۶۵)، آسانسیون تا سال ۱۸۷۶ تحت اشغال نیروهای برزیلی قرار گرفت.

بسیاری از مورخین معتقدند که این جنگ باعث سقوط پیوسته شهر و کشور شده، زیرا که دوسوم جمعیت کشور در آن قتل عام شدند. از این پس پیشرفت تدریجا" روبه کندی گذاشت، و اقتصاد پیوسته خود را در وضعیت رکود یافته است.

جمعیت‌شناسی

آسونسیون.

جمعیت کنونی آسونسیون در شهر در وضعیت عادی ۵۳۹۰۰۰ نفر است. تقریبا" ٪۳۰ از جمعیت ۶ میلیون نفری پاراگوئه در محوطه بزرگ‌تر شهر آسانسیون زندگی می‌کنند. ۶۵ درصد کل جمعیت شهر زیر ۳۰ سال سن دارند.

جمعیت طی چند دهه اخیر در نتیجه مهاجرت داخلی از بخش‌های پاراگوئه به سرعت افزایش یافته است که در بدو امر به خاطر جهش اقتصادی دهه ۱۹۷۰، و پس از آن به خاطر رکود اقتصادی در نواحی حومه آن بوده است. شهرهای مجاور در محدوده آسانسیون بزرگ همچون لوکو، لامباره، سن لورنزو، فرناندو دلامورا و ماریانو لوکو آلونسو بیشتر این سیل جمعیت را به جهت پایین بودن قیمت زمین و سهولت دسترسی به آسانسیون به خود جذب کرده اند. این شهرها نیز رشد و توسعه اقتصادی تا آن نقطه تجربه نموده اند که مرزهای بین آسونسیون و شهرهای مجاور تقریبا" از میان برداشته شده است.

جغرافیا

آسونسیون در بین عرض جغرافیایی'۱۵ °۲۵ و '۲۰ °۲۰از عرض جنوبی و نیز بین نصف النهارهای '۴۰ °۵۷ و '۳۰ °۵۷ طول جغرافیایی غرب واقع شده است. این شهر در سمت چپ کرانه رود پاراگوئه قرار گرفته که شهر را در شمال غرب، از ناحیه غربی پاراگوئه و آرژانتین در بخش جنوبی شهر جدا می سازد. باقی نواحی شهر توسط بخش مرکزی احاطه می‌شود.

شرایط فیزیکی

اقلیم آسونسیون را می‌توان در بیشتر اوقات سال، گرم و مرطوب تشریح نمود. دمای متوسط شهر °۲۴ سلسیوس است. حداکثر دمای متوسط آن °۴/۲۹ سلسیوس و حداقل دمای متوسط آن c°۲/۱۹ می‌باشد. در سال ۲۰۰۲، تراز ثبت شده بارش آن ۱۴۲۰ میلیمتر بوده است. معمولا" اکتبر بیشترین بارش را به همراه دارد، در حالی که سپتامبر کمترین بارشها را دارد.

آموزش

نرخ باسوادی ۹۵ درصدی این شهر در پاراگوئه بالاترین میزان می‌باشد. تعداد مدارس از سال ۱۹۸۲ تاکنون دوبرابر شده و در عین حال تعداد زیادی مشاغل برای معلمان ایجاد شده است. تعداد دانش آموزان در مقایسه با سال ۱۹۶۲، دوبرابر شده است.

مدارس

این شهر دارای تعداد زیادی مدارس عمومی و خصوصی می‌باشد. معروفتریت مدارس عبارت‌اند از " کالج ملی پایتخت " ( که یکی از قدیمی‌ترین مدارس شهر است، و پس از جنگ اتحاد سه گانه در سال ۱۸۷۷ تاسیس شده است)، " کالج رئیس جمهور فرانکو " کالج ملی دختران" (مدرسه فقط دخترانه). سرشناس‌ترین مدارس خصوصی عبارت‌اند از " اینتر ناسیونال" ،"کالج سن خوزه" (مدرسه کاتولیک)، مدرسه آمریکایی آسانسیون، " کالج دانته آلیگییری " (مدرسه ایتالیایی) و " کالج گوته " (مدرسه آلمانی).

دانشگاه‌ها

دانشگاه‌های اصلی این شهر عبارت‌اند از: دانشگاه خصوصی کاتولیکا [۲] و دانشگاه ناسیونال آسونسیون (دولتی):U

دانشگاه کاتولیکا دارای یک کمپ کوچک در منطقه مرکزی شهر در کنار کلیسای اعظم و نیز یک کمپ بزرگ‌تر در محل اتصال شهر به لامباره است، در حالی که کمپ اصلی دانشگاه ناسیونال نزدیک محل اتصال شهر با سن لورنزو قرار دارد. همچنین شماری از دانشگاه‌های خصوصی کوچک‌تر نیز وجود دارند همچون دانشگاه آمریکانا [۳]، و دانشگاه خودگردان آسانسیون: [۴].

بازرگانی و صنعت

از زمان پایه گذاری اش، آسانسیون همواره مرکز فعالیت اقتصادی در پاراگوئه بوده است. این عمدتا" به دلیل (تمرکز) مکانی تمام مراجع اداری سیاست ملی در آن و نیز به جهت بیشتر فعالیتهای صنعتی، دیپلماتیک و اقتصادی است که در این شهر انجام می‌گیرد. بیشتر جمعیت در پی بخش صنعت و ساخت و ساز، در بخش‌های بازرگانی و خدمات مشغول هستند.کشاورزی و دامداری اساسا" به دلیل آن که آسانسیون کلا" در بخش شهری قرار گرفته در آن وجود ندارد.

حمل و نقل

چون رود پاراگوئه در سمت راست آسانسیون واقع شده این شهر به عنوان پایانه رود در ناحیه مرکز شهر و درحومه ساجونیا محسوب می‌شود. ترابری عمومی بسیار سنگین بوده و از طریق اتوبوسهایی انجام می‌گیرد که در تمام نواحی شهر گردش دارند. پایانه اصلی اتوبوس برای مقاصد طولانی در خیابان جمهوری آرژانتین قرار داشته و سرویسهای اتوبوس آن تمام نواحی پاراگوئه نیز مسیرهای بین‌المللی به کشورهای نزدیک همچون آرژانتین، برزیل، بولیوی و اروگوئه را به یکدیگر متصل می نماید. آسانسیون در آسانسیون فرودگاه بین‌المللی سیلویو پتیروسی در شهر لوکو واقع شده است.

جاذبه‌های گردشگری

ساختمانهای سنتی در کاله پالما

شهر موطن موزه گودوی و موزه ملی هنرهای زیبا (که شامل آثار قدیمی نقاشی قرن نوزدهم است)، و کلیسای لا انکارناسیون و کلیسای اعظم و و معبد ملی قهرمانان که نسخه کوچک‌تر آن لس اینوالیدز در پاریس بوده، می‌باشد که در آن بسیاری از قهرمانان ملی مدفون می‌باشند. دیگر نقاط دیدنی عبارت‌اند از قصر لوپز(کاخ ریاست جمهوری)، ساختمان قدیمی سنا (یک ساختمان جدید در سال ۲۰۰۳ در کنار مجلس کنگره احداث شد)، کلیسای اعظم مترو پولیتانا و خانه استقلال (یکی از نمونه‌های معدود معماری دوران استعماری برجای مانده در شهر).

کاله پالما خیابان اصلی در مرکز شهر است که ساختمانها، میادین، فروشگاه ها، رستورانها و کافه‌های تاریخی متعددی در آن قرار دارند. عمارات " مانزانا دلاریورا " در بخش مقابل کاخ ریاست جمهوری، یک سری از خانه‌های سنتی قدیمی هستند که به عنوان موزه و نمایشگاهی برای نشان دادن تکامل معماری شهر مرمت شده اند. ایستگاه قدیمی راه آهن هنوز قطارهای سابق خود را حفظ کرده که هم اکنون برای سفرهای جهانگردی به شهرهای لوکو و آرکوئیا استفاده می‌شوند (نگاه کنید به حمل و نقل ریلی در پاراگوئه).

آسونسیون نیز دارای پاساژهایی است که فروشگاه‌هایی با مشهورترین نشانها (تجاری) در جهان می‌باشد. بزرگ‌ترین پاساژها عبارت‌اند از فروشگاه دل سول [۵] که شامل یک واحد فروشگاهی به سبک Macys- style است؛ و نیز فروشگاه تک شعبه‌ای ماریسال لوپز [۶]، فروشگاه ویلا مورا که در بخش مرکزی شهر و نیزمرکزی تجاری که در پاساژ اگزلیور واقع شده است.

ورزشها و دیگر سرگرمیها

فوتبال | فوتبال (انگلیسی) ورزش اصلی مردم پاراگوئه می‌باشد، و آسونسیون موطن برخی از مهم‌ترین و سنتی‌ترین تیمهای فوتبال همچون المپیای آسونسیون، سرو پورتنیو و باشگاه لیبرتاد، باشگاه ناسیونال، باشگاه گوآرانی، باشگاه آفتاب آمریکا است که دارای استادیومها و امکانات ورزشی برای اعضای تابعه خود می‌باشد. ورزشگاه استادیوم دیفنسور دلچاکو، استادیوم اصلی کشور بوده و در حومه ساجونیا و در فاصله چند دقیقه فاصله از مرکز آسانسیون قرار گرفته است. چون یک استایوم ملی است گاهی اوقات برای فعالیتهای دیگری همچون کنسرتهای موسیقی راک نیز استفاده می‌شود.

زندگی شبانه در حول دو ناحیه می چرخد: یکی بخش مرکزی شهر و دیگری خیابان معروف برزیل، که مجموعه‌ای بزرگ از کلوپهای شبانه و دیسکوها را شامل می‌شود.

شهرهای مجاور

• بخش میامی- دید، فلوریدا، آمریکا
• استان چیپا، ژاپن