معرفی شهرهای ایران و جهان

برای آشنایی با دیگر شهرها به لیست آخرین مطالب و موضوعات و صفحات دیگر وب هم مراجعه فرمایید

معرفی شهرهای ایران و جهان

برای آشنایی با دیگر شهرها به لیست آخرین مطالب و موضوعات و صفحات دیگر وب هم مراجعه فرمایید

معرفی دودوما

معرفی دودوما


Dodoma
—  دودوما  —
Dodoma
Downtown dodoma.jpg
پرچم
پرچم     Coats of arms of None.svg
نشان رسمی
لقب: «»
Tanzania location map.svg
—  موقعیت سیاسی  —
کشور     پرچم تانزانیا تانزانیا
ناحیه     دودوما
شهردار    


—  موقعیت جغرافیایی و زمانی  —
وسعت شهر     ۴۵۵٫۶۱ کیلومتر مربع
وسعت شهر به همراه حومه     کیلومتر مربع
ناحیه زمانی     +۱ گرینویچ (CEST)
—  جمعیت  —
جمعیت     ۳۲۴٬۳۴۷ نفر
جمعیت به همراه حومه     نفر
وبگاه رسمی: []


۱٬۸۸۱٬۸۸۷۵۲۱٬۳۹۷

دودوما پایتخت کشور تانزانیا است. در سال ۲۰۰۲ جمعیت این شهر ۳۲۴٬۳۴۷ نفر بوده است. در سال ۱۹۹۶ پایتخت تانزانیا از شهر دارالاسلام به این شهر منتقل شد.

معرفی تیرانا

معرفی تیرانا

Tirana
—  تیرانا  —
Tiranë
Tirana Collage For Wiki by iCarlz.jpg
پرچم
پرچم     Wappen Tirana.gif
نشان رسمی
لقب: «»
فرانسه
شهر تیرانا در نقشه کشور آلبانی
—  موقعیت سیاسی  —
کشور     Flag of Albania.svg آلبانی
ناحیه     -
شهردار     ادی راما
—  موقعیت جغرافیایی و زمانی  —


وسعت شهر     ۴۱.۸ کیلومتر مربع
ناحیه زمانی     +۱ گرینویچ (CET)
—  جمعیت  —
جمعیت     ۷۲۶٫۵۴۷ نفر
وبگاه رسمی: [۱]


تیرانا پایتخت کشور آلبانی است.


این شهر در اوایل سدهٔ ۱۱ق./۱۷م. یعنی در دورهٔ عثمانی بنیاد شده.

سلیمان پاشا برکین‌زاده (درگذشتهٔ ۱۰۲۴/۱۶۱۶ در نبردی در ایران) اهل یکی از روستاهای نزدیک، با برپایی یک مسجد، یک اطعام‌خانه («عمارت»)، یک حمام و چند دکان بنای هستهٔ اولیه شهر را آغاز کرد.[۱]



چشم‌انداز تیرانا از کوهستان دایتی



   1. ↑ دانشنامهٔ جهان اسلام، سرواژهٔ تیرانا

معرفی بهشهر

معرفی بهشهر


بهشهر
New Iran locator.PNG
53°33′E36°42′N / ۵۳٫۵۵°شرقی°۳۶٫۷۰شمالی / 53.55;36.70
آبشار سنگ نو
اطلاعات کلی
کشور     Flag of Iran.svg ایران
استان     مازندران
شهرستان     بهشهر
بخش     مرکزی
نام(های) قدیمی     اشرف
مردم
جمعیت     222,456
زبان‌ گفتاری     مازندرانی و فارسی
مذهب     اکثراً شیعه



بـِهشَهر یکی از شهرهای استان مازندران ایران واقع در شرق استان مازندران و مرکز شهرستان بهشهر است.

نام منطقه بهشهر قبل از دوران صفوی تمیشه، نامیه، پنجهزاره، آسابسر و خرگوران بوده و چون مادر شاه عباس بزرگ بهشهری بود پادشاه صفوی با مسافرت به بهشهر این شهر را پایتخت تابستانی خود ساخته و نام آن را به اشرف‌البلاد یعنی شریف‌ترین شهرها تغییر داد و کاخ‌ها و عمارت‌هایی را در آن شهر بنا نهاد. رکن الاسفار، از درباریان دوره ناصری در سفرنامه خود وجه تسمیه دیگری را برای اشرف ذکر می‌کند. او معتقد است زمانی که شاه عباس این شهر را به صورت مدرن و امروزی بنا نهاد، پاره‌ای از درباریان گفتند «هذا اشرف من فرح آباد» و همین کلمه به مذاق شاه خوش آمد.
فهرست


    * ۱ زبان گفتاری
    * ۲ آثار تاریخی
    * ۳ دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی بهشهر
    * ۴ دانشگاه علم وصنعت واحد بهشهر
    * ۵ چشم انداز
 زبان گفتاری

مردم بهشهر به زبان مازندرانی و فارسی گفتگو می‌کنند.

بطور کلی ناحیه جنوبی دریای مازندران از گذشته بسیار دور از اهمیت سیاسی، تاریخی و نظامی فوق العاده ای برخوردار بوده است. بررسی وکاوشهائی که در سواحل دریای خزر در مکانهائی مانند سابقه غارهای هوتو و کمربند( در نزدیکی بهشهر ) انجام گرفته است، قدمت این ناحیه را به دوره غارنشینی به ثبت رسانده است. تحقیقات دیگر موید آن است که در ادوار باستانی این منطقه یکی از حوزه‌های مهم تمدن قبل و بعداز تاریخ ایران بوده است . تحقیقات بعمل آمده از متون تاریخی نشان می دهد که در اواسط قرن سوم هجری قمری دین اسلام در شکل علویان در این ناحیه نفوذ یافته است.شهرستان بهشهر در ابتداء بعنوان یکی از روستاهای حائز اهمیت با نامهای نامیه، کبود جامه، تمیشه، قره طغان پنج هزاره، واشرف معروف بوده است . در دوره صفویان، شکوفائی و رونق این ناحیه بیشتر گردید. علاقه شاهان صفوی به این منطقه باعث شد این شهر بعنوان پایتخت دوم صفویان انتخاب گردد

بعد از احداث شهر، شاه عباس چندین هزار گرجی را به شهر اشرف کوچاند. شاه عباس هرگاه به مازندران می آمد اشرف را به دیگر نقاط آن ترجیح می داد. احتمالا اولین گروه نمایندگان سیاسی انگلستان در اشرف البلاد به حضور شاه عباس رسیدند. اشرف البلاد در اثر جنگهای داخلی حملات ترکمن ها، افاغنه و حملات سپاهیان زند صدمات فراوان دید و به طور مکرر تخریب شد. نادر شاه هنگامی که اعزام جنگ بالزگی‌ها بود مدتی را در این شهر سپری کرد. محمد حسن خان قاجار علاقه زیادی نسبت به آن داشت و غالبا در این شهر اقامت می کرد، سکنه این شهر از اقوام مختلف تشکیل شده بود، از جمله مهاجران گرجی که شاه عباس آن‌ها را از قفقاز کوچانده بود، همچنین گروهی از خانواده‌های طالشی لنگران که از سواحل دریای خزر آمده بودند و جمعی هم از ثات‌ها که یکی از قبایل ایرانی بود. بهشهر امروزی، شهری زیبا و جذاب است که آثار طبیعی و تاریخی فراوان دارد. کاخ صفی آباد کاخ صفی آباد در بالای کوهی مشرف به بهشهر قرار دارد. این کاخ از جمله ابنیه‎ تاریخی و باشکوه دوره‎ صفویه است که در دوران قاجار به علت بی توجهی به کلی ویران گردید، ولی در عهد پهلوی به دستور رضاشاه، باهمان اسلوب و ویژگی معماری عصر صفوی دوباره سازی شد. در این دوره همچنین محراب قدیمی آن که به مرور زمان خراب و مسدود شده بود، مجدداً بازسازی شد عمارت و باغ صفوی ” باغشاه “
باغشاه واقع در بهشهر

باغ مصفا و دلفریبی که امروزه محل شهرداری بهشهر است !!!، همان باغشاه معروف به اشرف البلاد دوره‎ صفوی است که به گفته سیاحان و جهانگردان پر از درختان سرو صد ساله و گلهای آراسته بوده است. عمارت فوق در اثر بی توجهی از بین رفت از لحاظ ساختاری باغ شازده ماهان بسیار به این باغ شباهت دارد.

دریاچه عباس آباد این دریاچه در ارتفاع 400 متری از سطح دریا در جنوب شرقی بهشهر میان جنگل قرار گرفته است و به دلیل ساخت و سازهایی که شاه عباس در اطراف آن انجام داد، به نام عباس آباد معروف گشته است. وسعت آن حدود 10 هکتار و عمق آن نزدیک به ده متر است. این دریاچه به دلیل دسترسی مناسب سواره، محوطه اتراق، آثار باستانی، شیرینی، آب و هوای مناسب، قابلیت‌های توریستی فراوان دارد.

انار شیرین، ترش، نارنگی، پرتقال، برنج، دانه‌های روغنی آفتابگردان، کلزای بهشهر معروف بوده بهشهر از مراکز تولید تخمه، روغن نباتی و صابون در ایران است و کارخانه چیت‌سازی آن قدمت زیادی دارد. منطقهٔ ویژهٔ اقتصادی بندر امیرآباد نیز از مناطق اقتصادی روبه‌رشد در نزدیکی بهشهر است.
کاخ صفی آباد بعد از بازسازی و پیش از تبدیل به منطقه نظامی
کاخ صفی آباد پیش از بازسازی درسال 1305
 آثار تاریخی

    * کاخ صفی آباد که در حال حاضر کاربرد نظامی داشته و بازدید از آن میسر نیست ولی از تمام شهر می‌توان آن را دید
    * کاخ چشمه عمارت
    * بنای تاریخی چشمه عمارت بهشهر
    * غارهای هوتو و کمربند و کمیشان
    * دریاچه و سد عباس آباد و جزیره بار عام آن
    * باغ‌های تاریخی بهشهر عباس آباد
    * آثار تاریخی متفرقه به جا مانده در مجموعه عباس آباد (مانند حمام و...)
    * تپه همایون
    * کاخ عباس آباد بهشهر
    * سایت موزه و تپه تاریخی گوهرتپه
    * تالاب و منطقه حفاظت شده زاغمرز
    * شبه جزیره میانکاله(پناهگاه پرندگان مهاجر ازسیبری )
    * آتشکده کوسان

 دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی بهشهر

    * دانشگاه علم وصنعت واحد بهشهر
    * دانشگاه پیام نور
    * دانشگاه آزاد اسلامی
    * دانشکده فنی امام خمینی
    * دانشگاه غیر انتفاعی تمیشان
    * دانشگاه علمی کاربردی بهشهر

 دانشگاه علم وصنعت واحد بهشهر
دانشگاه علم و صنعت ایران - واحد بهشهر.jpg

دانشگاه علم و صنعت واحد بهشهر، شعبه‌ای از دانشگاه علم و صنعت ایران می‌باشد که در سال ۱۳۷۳ در شهرستان بهشهر تأسیس شده‌است.در بدو تاسیس سه رشته مهندسی کامپیوتر گرایش نرم‌افزار، مهندسی صنایع گرایش تولید صنعتی و ریاضی کاربردی در این دانشگاه فعال بودند.
که رشته مهندسی برق-الکترونیک نیز از سال 1388 به این رشته‌ها اضافه گردید.


روند اداره این دانشگاه تا شهریور 1388 فقط به صورت شبانه بوده و بابت حضور دانشجویان در هر ترم از آنها شهریه دریافت می شده است.که از سال ۱۳۸۸ در دو رشته برق (الکترونیک) و ریاضی(کاربردی) در نوبت روزانه نیز ورودی جدید گرفته‌است. واحد بهشهر دانشگاه علم و صنعت ایران با پذیرش ۹۰ دانشجو در سه رشته مهندسی کامپیوتر (نرم‌افزار)، مهندسی صنایع (تولید صنعتی) و ریاضی کاربردی تاسیس گردید. این واحد دانشگاهی در حال حاضر دارای ۸۳۰ دانشجو در رشته‌های فوق می‌باشد تا بحال ۱۱۰۰ نفر از واحد بهشهر دانش‌آموخته شده‌اند. از این دانشگاه ۳۲۵ در مهندسی صنایع، ۲۲۹ در مهندسی کامپیوتر و ۱۹۱ نفر در ریاضی کاربردی دانش‌آموخته شده‌اند. این دانشگاه با ۵۰ هکتار مساحت دارای ۳۳۹ دانشجوی دختر و ۴۴۱ دانشجوی پسر می‌باشد.
 چشم انداز

و از شهریور ماه 1388 ساختمان آموزشی (دانشکده صنایع) با زیر نایی بالغ بر 7200 متر مربع در حال ساخت می‌باشد که از سال 1389 بهره برداری می گردد.
بـِهشَهر یکی از شهرهای استان مازندران ایران واقع در شهرستان بهشهر است.

نام منطقه بهشهر قبل از دوران صفوی تمیشه ، نامیه ، پنجهزاره و آسابسر بوده و چون مادر شاه عباس بزرگ بهشهری بود پادشاه صفوی با مسافرت به بهشهر این شهر را پایتخت تابستانی خود ساخته و نام آن را به اشرف‌البلاد یعنی شریف‌ترین شهرها تغییر داد و کاخ‌ها و عمارت‌هایی را در آن شهر بنا نهاد. رکن الاسفار، از درباریان دوره ناصری در سفرنامه خود وجه تسمیه دیگری را برای اشرف ذکر می‌کند. او معتقد است زمانی که شاه عباس این شهر را به صورت مدرن و امروزی بنا نهاد، پاره‌ای از درباریان گفتند «هذا اشرف من فرح آباد» و همین کلمه به مذاق شاه خوش آمد. مردم بهشهر به مازندرانی و فارسی گفتگو می‌کنند.

انار شیرین، ترش، نارنگی، پرتقال، برنج دانه های روغنی آفتابگردان، کلزای بهشهر معروف بوده بهشهر از مراکز تولید تخمه، روغن نباتی و صابون در ایران است و کارخانه چیت‌سازی آن قدمت زیادی دارد. منطقه ویژه اقتصادی بندر امیرآباد نیز از مناطق اقتصادی روبه‌رشد در نزدیکی بهشهر است.

آثار تاریخی:
کاخ صفی آباد که در حال حاضر کاربرد نظامی داشته و بازدید از آن میسر نیست ولی از تمام شهر می‌توان آن را دید
کاخ چشمه عمارت
بنای تاریخی چشمه عمارت بهشهر
غارهای هوتو و کمربند
دریاچه و سد عباس آباد و جزیره بار عام آن
باغ‌های تاریخی بهشهر عباس آباد
آثار تاریخی متفرقه به جا مانده در مجموعه عباس آباد (مانند حمام و...)
تپه همایون
کاخ عباس آباد بهشهر

شهرها و روستاهای بهشهر: شهر رستم کلا روستای قره تپه - روستای علی تپه - روستای عسگرآباد- روستای پاسند- روستای حسین آباد- روستای امیر آباد- روستای گرجی محله- روستای کوهستان- روستای اسیابسر- روستای زاغمرز-

معرفی کوالالامپور

معرفی کوالالامپور

کوالالامپور


مختصات: شرقی′۴۲°۱۰۱ شمالی′۰۳°۰۸ / 101.7 غرب8.05 جنوب / -101.7;-8.05 (نقشه)


Kuala Lumpur
—  کوالالامپور  —
KL2006 (15).jpg

تصویر هوایی کوالالامپور و برجهای دوقلو
—  اطلاعات کلی  —
نام رسمی     کوالالامپور
کشور     مالزی
استان     کوالالامپور
—  مردم  —
جمعیت     ۱,۸۸۷,۶۷۴ (آمار سال ٢٠٠۷)
مساحت     ۲۴۳.۶۵ (کیلومترمربع)
زبان‌های گفتاری     مالایی
دین     
—  اطلاعات شهری  —
شهردار     احمد فواد اسماعیل
پیش شماره     
ناحیه زمانی     ۸+(از گرینویچ)

    ۸+(از گرینویچ)





کوالالامپور پایتخت رسمی کشور مالزی و بزرگ‌ترین شهر این کشور است. این شهر یکی از سه قلمرو فدرال مالزی به حساب می‌آید که مستقیما زیر نظر دولت اداره می‌شود. کوالا لامپور و مناطق اطراف آن به عنوان منطقه‌ای مستقل در دل ایالت سلانگور قرار دارند. قدمت مالزی به اواسط قرن نوزدهم میلادی می‌رسد که در آن هنگام، حاکم مالای عده‌ای را برای کار در معادن قلع به این منطقه فرستاد.

پایتخت اداری و حکومتی مالزی، شهر پوتراجایا است.
دیدنی‌ها

    * برجهای دوقلوی پتروناس
    * مناره کوالالامپور
    * میدان استقلال Dataran Merdeka
    * مسجد نگارا
    * مسجد جامع کوالالامپور
    * مرکز تجارت جهانی پوترا

 حمل و نقل

    * فرودگاه بین‌المللی کوالالامپور
    * وب‌گاه رسمی کوالالامپور
    * گردشگری مالزی
    * راهنمای شهری کوالالامپور
    * شهرداری کوالالامپور
    * نقشه‌های کوالالامپور
    * راهنمای گردشگری کوالالامپور

فرودگاه بین‌المللی کوالالامپور (به انگلیسی: Kuala Lumpur International Airport) مهم‌ترین فرودگاه بین‌المللی در کشور مالزی است. این فرودگاه در سال ۱۹۹۳ و با ۲٫۵ میلیارد دلار بودجه ساخته شد.[۱] معمار این بنا کیشو کوروکاوا است.

معرفی بوئنوس آیرس

معرفی بوئنوس آیرس

بوئنوس آیرس

Buenos Aires
—  بوئنوس آیرس  —
Buenos Aires

پانورامایی از شهر در شب
پرچم
پرچم     Escudo de la Ciudad de Buenos Aires.png
نشان رسمی
لقب: «»
Mapa de Buenos Aires.svg
—  موقعیت سیاسی  —
کشور     Flag of Argentina.svg آرژانتین
ناحیه     [[]]
استقرار     ۱۵٣۶ ۱۵۸۰
رئیس دولت     ماوریکیو ماکری
سناتورها     ماریا ایگنیا استنسورو، ساموئل کابانچیک، دانیل فیلموس
—  موقعیت جغرافیایی و زمانی  —
وسعت شهر     ۲۰۳ کیلومتر مربع
وسعت شهر به همراه حومه     ۴,۷۵۸ کیلومتر مربع
ناحیه زمانی     +(از گرینویچ)


    4+(از گرینویچ)

پیش شماره    
—  جمعیت  —
جمعیت     ۳,۰۵۰,۷۲۸ نفر
جمعیت به همراه حومه     ۱۳,۳۵۶,۷۱۵ نفر
—  اقتصاد  —
HDI     high ۰.۹۵۳



بوئنوس آیرس پایتخت کشور آرژانتین و بزرگ‌ترین شهر و بندر آن می‌باشد. این شهر در ساحل جنوبی ریو دو لاپلاتا، و بر روی ساحل جنوب شرقی قاره آمریکای جنوبی، و مقابل شهر ساکرامنتو، اروگوئه واقع شده‌است.

بوئنوس آیرس که به شدت تحت تأثیر فرهنگ اروپا قرار گرفته، به خاطر معماری، زندگی شبانه، و فعالیتهای فرهنگی اش سرشناس می‌باشد. این شهر همچنین یکی از ثروتمندترین شهرهای آمریکای لاتین است، که در آن عمدتاً طبقه متوسط اجتماعی و نیز ساکنانی که دارای تحصیلات عالی هستند، زندگی می‌کنند.

بوینس آیرس پس از درگیریهای داخلی در قرن نوزدهم، در ۱۸۸۰ از ایالت بوئنوس آیرس خارج شد تا توسط دولت فدرال اداره شود. محدوده‌های شهر نیز گسترش یافت تا شامل شهرهای سابق بلگرانو و فلورس شود.

برخی اوقات ازاین شهر به عنوان «پایتخت فدرال» یاد می‌کنند تا آن را از ایالتی با این نام متمایز سازد. در اصلاحات ۱۹۹۴ قانون اساسی آرژانتین، این شهر یک شهر خودمختار معرفی گردید، از این رو عنوان رسمی آن «شهر خودمختار بوئنوس آیرس» می‌باشد.
فهرست مندرجات


    * ۱ تاریخچه
    * ۲ دولت و سیاست
          o ۲.۱ هیئت نمایندگان ملی
    * ۳ بخش‌ها
    * ۴ جمعیت
    * ۵ داده‌های سرشماری
    * ۶ اصالت (نژاد)
    * ۷ مذهب
    * ۸ اقتصاد
    * ۹ فرهنگ
          o ۹.۱ زبان
          o ۹.۲ موسیقی
          o ۹.۳ متفرقه
    * ۱۰ جهانگردی
    * ۱۱ حمل و نقل (ترابری)
          o ۱۱.۱ حمل ونقل عمومی
          o ۱۱.۲ خطوط حمل و نقل
    * ۱۲ حمل و نقل ریلی
    * ۱۳ فرودگاه‌ها
    * ۱۴ ورزشها
    * ۱۵ اینترنت
    * ۱۶ روزنامه‌ها
تاریخچه

دریانورد اسپانیایی، خوآن دیاز دسولیس اولین مرد اروپایی بود که در سال ۱۵۱۶، به ریودولاپلاتا رسید، اما ماموریت وی در اثر حمله‌ای که در آن به وسیله قبیله بومی چارووا یا گوآرانی کشته شد، زود به پایان رسید.

این شهر در ابتدا تحت عنوان «شهر بانوی ما با هوای مطبوع» توسط یک جوینده طلای اسپانیایی به نام پدرو دمندوزا، بنیانگذاری شد. این نام توسط کشیش مندوزا که یک پیرو پروپاقرص «ویرجین دو بوناریاً (» بانوی ما از نسیم‌های ملایم") از کالیاری، ساردینیا بود، انتخاب شد. امروزه، مکان شهر مندوزا بخش سان تلمو در جنوب بخش مرکزی شهر واقع است.

بیشتر حملات مردم بومی اقامت کنندگان در این ناحیه را بریون راند و در سال ۱۵۴۱ این مکان خالی از سکنه شد . اقامت دوم (و دائمی) در سال ۱۵۸۰ از سوی خوآن دگارای صورت گرفت که از شهر آسانسیون (هم اکنون پایتخت پارگوئه) در کنر رود پارانا لنگر انداخت.
قصر بارولو در خیابان دومایو

از همان روزهای اولیه، موفقیت بوینس آیرس به تجارت بستگی داشت. بیشتر طی قرون ۱۷ ام و ۱۸ ام، اسپانیا اصرار داشت که تمام تجارت با اروپا ابتدا از شهر لیما، پرو بگذرد تا بتواند مالیاتها در آنجا جمع آوری شود. این طرح موجب آشفتگی تجار بوینس آیرس شد، و یک گروه پویای صنعتی و مخالف (علیه آنها) تشکیل شد. شگفتی نداشت که این عمل موجب القاء ناراحتی در میان « بندر نشینان» نسبت به مقامات اسپانیائی گردید.

چارلز سوم از اسپانیا، با احساس بی ثباتی به سرعت محدودیتهای تجاری را رفع نمود و بالاخره در اواخر سالهای ۱۷۰۰ بوینس آیرس را به عنوان یک بندر باز (آزاد) اعلام نمود. این اقدامات آرام کننده، اثر مطلوب خود را نداشت و « بندرنشینان»، که برخی از آنها از ایدئولوژی انقلاب فرانسه آگاه بودند، حتی بیشتر متمایل بودند تا از اسپانیا مستقل شوند.

طی حملات بریتانیا به ریودولاپلاتا، نیروهای بریتانیا دوبار در سال ۱۸۰۶-؛ ۱۸۰۷ به بوینس آیرس حمله نمودند، اما توسط شبه نظامیان محلی عقب رانده شدند. نهایتاً در ۲۵ می ۱۸۱۰، زمانی که اسپانیا مشغول جنگ شبه قاره‌ای بود و پس از بحثهایی آرام، شهروندان در بوینس آیرس با موفقیت فرمانفرمای اسپانیایی را خلع نموده و یک دولت ایالتی تأسیس نمودند. این تاریخ هم اکنون به عنوان یک تعطیل ملی (روز انقلاب می) جشن گرفته می‌شود. استقلال رسمی از اسپانیا تنها در سال ۱۸۱۶ اعلام گردید.

از لحاظ تاریخی، بوینس آیرس از لحاظ ایده‌های لیبرال و تجارت آزاد، مرکز اصلی آرژانتین بوده‌است، در حالی که بسیاری از ایالا خصوصاً در شمال غرب، از دیدگاه محافظه کارتر کاتولیک نسبت به مسائل سیاسی و اجتماعی حمایت می‌کنند. بسیاری از تنشها در طول تاریخ آرژانتین و با شروع درگیریهای فدرالگرا- مرکز گرا در قرن ۱۹ ام رخ داده که به این دیدگاه‌های متضاد برمی گردد.

این شهر در قرن۱۹ ام، در دو مناسبت (خاص) دچار محاصره‌های دریایی شد: اولی از سال ۱۸۳۸ تا ۱۸۴۰ به وسیله فرانسه، و بعدی از طریق اتحاد انگلیسی- فرانسوی از سال ۱۸۴۵ تا۱۸۴۸. هر دو محاصره در تسخیر این شهر ناکام ماندند، و قدرتهای بیگانه نهایتاً از خواسته‌هایشان منصرف شدند.


طی بیشتر سالهای قرن ۱۹، موقعیت سیاسی این شهر به عنوان یک موضوع حساس حفظ شد. این شهر به عنوان پایتخت ملی برای بسیاری از مردم، قبلاً مرکز ایالت بوینس آیرس شده بود، و به مدت هفت سال از سال ۱۸۵۳ تا ۱۸۶۰، این شهر مرکز ایالات جدا شده بوینس آیرس بود. این موضوع بیشتر در میدان جنگ مطرح شد، تا این که این مسئله در سال ۱۸۸۰ درحالی که این شهر پایتخت اعلام شده ملی| فدرال شدن بوینس آیرس شد، از ایالتی با همین نام جدا شد، و کرسی دولت فدرال گردید، که در آن شهردار توسط رئیس جمهور منصوب شد. امروزه، کاخ سرخ، مرکز دولت ملی و رئیس جمهوری است.
نقشه بوینس آیرس در دهه 1530

احداث راه آهن حدود پایان قرن نوزدهم قدرت اقتصادی بوینس آیرس را که مواد خام را به داخل کارخانه‌ها سرایز می‌نمود، افزایش داد و این شهر به یک شهر پایتختی و چند فرهنگی تبدیل شد که با پایتختهای اصلی اروپایی رقابت می‌کرد. مثلاً، تئاترو کلون، یکی از عالی‌ترین عرصه‌های اپرا در جهان بود. خیابانهای اصلی این شهر در آن سالها ساخته شدند، و طلیعه قرن بیستم شاهد احداث بلندترین ساختمانهای جدید آمریکای جنوبی و اولین شبکه سریع ترابری| تراموا در این شهر بود.

تا دهه ۱۹۲۰، بوینس آیرس به یک مقصد دلخواه برای مهاجرین از اروپا تبدیل شد، و علاوه بر آن از ایالات فقیر تر و کشورهای همسایه، و حلبی آبادهای بزرگی در اطراف نواحی صنعتی شهر شروع به رشد کردند که به مشکلات بزرگ اجتماعی منجر شد.

بوینس آیرس گهواره پرونیسم بوده : تظاهرات افسانه‌ای کنونی در ۱۷ اکتبر ۱۹۴۵ که در میدان می‌برگذار شد. کارگران صنعتی از کمر بند بزرگ‌تر صنعتی بوینس آیرس تاکنون از ایده اصلی پرونیسم پشتیبانی نموده‌اند، و میدان می‌به مکانی برای تظاهرات و بسیاری از حوادث سیاسی کشور تبدیل گردید.

در ۱۶ ژوئن ۱۹۵۵، قیام نظامی موجب برکناری رئیس جمهور پرون شد، سه ماه بعد (نگاه به «انقلاب آزادیخواهی») منطقه میدان می‌بمباران شد، که منجر به کشته شدن ۳۶۴ غیرنظامی گردید (نگاه به «بمباران در میدان می»). این تنها دفعه‌ای بود که شهر از هوا مورد حمله قرار گرفت. در دهه ۱۹۷۰، لین شهر دچار مبارزه بین جنبشهای انقلابی جناب چپ (توده‌ای‌ها، ارتش انقلابی خلق E.R.P و F.A.R) و گروه شبه نظامی جناح راست (اتحاد ضد کمونیست آرژانتین) شد که توسط ایزابل پرون حمایت می‌شد که در سال ۱۹۷۴ پس از مرگ خوآن پرون رئیس جمهور آرژانتین شد.

کودتای نظامی سال ۱۹۷۶، به رهبری خورخه رافائل ویدلا، تنها این درگیری را تشدید نمود؛ بین ۱۰۰۰۰ تا ۳۰۰۰۰ نفر ناپدید شدند، و مردم طی سالهای استقرار گروه‌های مخفی، توسط نظامیان ربوده و کشته می‌شدند.

بر اساس برخی برآوردها، تا حدود ۱۰۰۰۰۰ فر در مراکز غیرقانونی بازداشت و اردوگاه‌های متمرکز طی آن سالها نگهداری می‌شدند . تظاهرات ساکت مادرانشان (مادران میدان می) به عنوان تصویری بارز از زحماتی است که آرژانتین طی آن سالها متحمل شده‌است . در دو مناسبت پاپ ژان پاول دوم از این شهر دیدار نموده‌است، یکی در سال ۱۹۸۲، در طی آغاز جنگ فالکلند-مالویناس، و دیدار دوم در سال ۱۹۸۷ که جمعیتی در آن گرد آمده بودند که تاآن زمان، آن شهر به خود ندیده بود.

در ۱۷ مارس ۱۹۹۲، بمبی در سفارت اسرائیل در بوینس آیرس منفجر شد که ۲۹ کشته و ۲۴۲ مجروح داشت . انفجار دیگری در ۱۸ ژولای ۱۹۹۴، درساختمان مسکونی چند سازمان یهودی رخ داد که ۸۵ کشته و تعداد بیشتری نیز مجروح به دنبال داشت.

در سال ۱۹۹۶، تحت اصلاحات قانون اساسی آرژانتین در سال ۱۹۹۴، این شهر رژیم خودگردان خود را به دست آورد، و اولین انتخابات شهرداری خود را برگذار نمود (عنوان رسمی آن به « رئیس حکومت» تغییر یافت). برنده آن (که بعداً رئیس جمهور شد) فرناندو دلاروآ بود.

در ۳۰ دسامبر ۲۰۰۴، آتش سوزی در تالار کنسرت جمهوری کرومانیون اتفاق افتاد که تقریباً ۲۰۰نفر در آن کشته شدند، و بزرگ‌ترین تراژدی غیر طبیعی در تاریخ آرژانتین بود. شهردار آنیبال ایبارا، به دلیل مسئولیتش در قبال غیر اجباری کردن مقررات ایمنی، و نیز به اصطلاح موضع سیساسی متزلزلش توسط قوه مقننه (مجلس) استیضاح| استیضاح شد، و در ۶ مارس ۲۰۰۶ برکنار گردید . معاون وی، خورخه تلرمن که از دسامبر۲۰۰۵ به عنوان شهردار فعالیت می‌کرد، این مقام را برعهده گرفت.
 دولت و سیاست
مقر دولت

در سال ۱۹۹۶، تحت اصلاحات قانون اساسی آرژانتین در سال ۱۹۹۴، این شهر رژیم خودگردان خود را به دست آورد، و اولین انتخابات شهرداری خود را برگذار نمود (عنوان رسمی آن به « رئیس حکومت» تغییر یافت). برنده آن (که بعداً رئیس جمهور شد) فرناندو دلاروآ بود.

آنیبال ایبارا، جانشین دلاروزا، در دو انتخابات برنده شد، اما در ۶مارس ۲۰۰۶، در نتیجه آتش سوزی در تالارکنسرت جمهوری کرومانیون که به کشته شدن ۲۰۰نفر انجامید، وی استیضاح شد و نهایتاً برکنار گردید. خورخه تلرمن که تا دسامبر ۲۰۰۵ به عنوان شهردار فعالیت نموده بود، این پست را برعهده گرفت.
[ویرایش] هیئت نمایندگان ملی

در بوینس آیرس سنای آرژانتین وجود دارد که توسط سه سناتور (از اوت۲۰۰۶، رودولفو ترانیو، ماریا لیوزامون و ویلما ایبارا) ادره می‌شود. علاوه بر این، شهروندان بوینس آیرسی ۲۵ نفر از نمایندگان ملی را برای مجمع نمایندگان آرژانتین انتخاب می‌نمایند.
[ویرایش] بخش‌ها

این شهر به ۴۸ « بخش » (نقاط حومه) برای مقاصد اداری تقسیم می‌شود. این تقسیم بندی اصولاً بر مبنای « بخش‌هاًی (بلوک‌ها) کلیسای کاتولیک بوده، اما از دهه ۱۹۴۰ تاکنون دچار یک سری از تغییرات شده‌است. طرح جدیدتر شهر را به ۱۵ » بلوک « تقسیم کرده‌است. تعدادی از بارزترین و معروفترین »بخش "ها عبارت‌اند از لابوکا، سان تلمو، رکولتا، پالرمو، و پوئرتو مادرو.
[ویرایش] جمعیت
رشد جمعیت از سال 1740 تاکنون

مردم بوینس آیرس به عنوان « ویکت: پورتنیو| پورتنیوس» (بندر نشینان) معروفند، که بر اهمیت عمده تاریخی این بندر در توسعه شهر و کشور اذعان دارد. حومه نشینان آن « بندر نشین» و برخی اوقات «بوینس آیرسی » (نام مردمی ایالت بوینس آیرس) نامیده می‌شوند.
[ویرایش] داده‌های سرشماری

بر طبق سرشماری، این شهر درست ۲,۷۷۶,۱۳۸ نفر جمعیت دارد، در حالی که کلانشهر بزرگ‌تربوینس آیرس بیش از ۴/۱۲ میلیون سکنه دارد. جمعیت خود شهر ازاواخر دهه ۱۹۶۰ در اثر نرخ پایین موالید و مهاجرت کند به حومه شهر، راکد مانده‌است.
 اصالت (نژاد)

بیشتر « بندرنشینان» دارای ریشه‌های اروپایی و بطور عمده با اعقاب اسپانیایی و ایتالیایی هستند که بیشتر از گالیچیای (اسپانیا)، نواحی باسک اسپانیا و کالابریایی، لیوریایی، و نواحی پدیمونت و ناپل ایتالیا می‌باشند.

دیگر نژادهای اروپایی در آن عباتند از آلمانی، پرتغالی، لهستانی، ایرلندی، فرانسوی، کرواسی و انگلیسی.

در دهه ۱۹۹۰، موج کوچکی از مهاجرت از سوی رومانی و اوکراین در آن وجود داشت.

اقلیت کوچکی از گروه قدیمی مردم دورگه نیز که حضورشان به روزهای استعماری اسپانیا باز می‌گردد نیز وجود دارند. جمعیت « دورگه» و اسپانیهایی الاصل (دورگه) در شهر بطور عمده درنتیجه مهاجرت هم از ایالات و هم از کشورهای نزدیک همچون بولیوی، پرو و پاراگوئه از نیمه دوم قرن بیستم افزایش یافته‌است. ..... جوامع مهم عربی (بیشتر سوری- لبنانی) و ارمنی نقش مهمی را در بازرگانی و زندگی شهری از شروع قرن بیستم در این شهر داشته‌اند.

جمعیت جامعه یهودیان بوینس آیرس، به حدود ۲۵۰هزار نفر می‌رسد که بزرگ‌ترین جامعه یهودی در آمریکای لتین است. بیشتر آنها از تیره اشکنازی اروپای غربی، با اقلیت اسپانیایی سفاردیم و بیشتر از اعقاب سوری هستند.

اولین جامعه عمده آسیایی| آسیا در بوینس آیرس، ژاپنی‌ها هستند، از جمله تعداد عمده‌ای از اوکیناوا؛ از دهه ۱۹۷۰ جریان مهجرت مهمی از سوی چین و کره به این منطقه وجود داشته‌است (" همچنین نگاه کنید به: آسیایی- آرژانتینی‌ها).
 مذهب

بیشتر ساکنان آن مسیحیان کاتولیک رمی می‌باشند. بوینس آیرس کرسی اسقفی پایتختی کاتولیک رمی ( که سراسقف آرژانتین است) و نیز چند سلسله مراتب از ارتودوکس شرقی و آنگلیکان می‌باشد. کلیساهای انجیلی بطور پیوسته از دهه ۱۹۸۰ در این کشور افزایش یافته‌اند.

جوامع قابل توجه یهودیت|یهودی و مسلمان به مدت ۱۰۰ سال است که در این شهر وجود داشته‌اند. بوینس آیرس موطن بزرگ‌ترین جامعه یهودی آمریکای لاتین می‌باشد.
[ویرایش] اقتصاد

بوینس آیرس شاهراه اقتصادی، صنعتی، بازرگانی و فرهنگی آرژانتین است. بندر آن یکی از پرکارترین نمونه‌ها در جهان است. جمع آوری مالیات در گذشته سبب مشکلات سیاسی در تاریخ آرژانتین|* شده است؛ رودخانه‌های قابل کشتیرانی از طریق ریودولاپلاتا این بندر را به شمال شرق آرژانتین؛ برزیل، اروگوئه و پاراگونه متصل می‌کند. در نتیجه، آن به عنوان یک شاهراه توزیع برای ناحیه وسیعی از منطقه جنوبشرقی قاره محسوب می‌شود.

« پامپا هومدا » در غرب بوینس آیرس، حاصلخیزترین ناحیه کشاورزی آرژانتین می‌باشد. (برخلاف آن ناحیه خشک جنوبی پامپا، بیشتر به عنوان مراتع گله‌ها استفاده می‌شود) گوشت، لبنیات، غلات، تنباکو، پشم و محصولات پوستی در ناحیه بوینس آیرس تولید و فرآوری می‌شوند. دیگر صنایع مهم اتومبیل سازی، پالایش نفت، فلزکاری، ماشین سازی، و تولید منسوجات، مواد شیمیایی، پوشاک و نوشیدنیها هستند.
[ویرایش] فرهنگ

تئاتر کلون یکی از بزرگ‌ترین خانه‌های اپرای جهان می‌باشد. در این اپرا گروه‌های متعدد ارکستر سمفونی و گروه‌های همخوانی وجود دارد. این شهر موزه‌های متعددی دارد که به تاریخ، هنرهای تجسمی، هنرهای نوین، هنرهای تزئینی، هنرهای عامه، هنر مقدس، هنرها و صنعتها، تئاتر و موسیقی عامه، و نیز خانه‌هایی محافظت شده از گردآوران هنری، نویسندگان، تدوینگران و هنرمندان، مربوط می‌شود. این مرکز ماوایی است برای کتابخانه‌های عمومی و انجمنهای فرهنگی و نیز بزرگ‌ترین محل تمرکز تئاترهای فعال در آمریکای لاتین. این شهر دارای یک باغ وحش و باغ پرورش گیاه بوینس آیرس معروف در جهان، تعداد زیادی پارک و میدان دارای مناظر، و علاوه برآن کلیساها و اماکن مذهبی از همه فرقه‌ها است که بسیاری از آنها از لحاظ معماری اهمیت شایان توجهی دارند.
 زبان

آرژانتینی‌ها به لهجه خود در اسپانیایی به عنوان « کاسلانو » اشاره می‌کنند که در بوینس آیرس (و نیز در شهرهای دیگر نظیر روزاریو و مونته ویدئو، اروگوئه) با عناوین « ووسیو» ، « ئیسمو» و نیز با تنفس ادا کردن یا انداختن سیلاب زبانی مختوم به «s-» شناخته می‌شود. این زبان به شدت تحت تأثیر گویشهای اسپانیولی اندلس و مورسیا قرار گرفته، و برخی اوقات به عنوان زبان ریوپلاتنز اسپانیایی شناخته می‌شود.

« لوفاردو» یا زبان زرگری در داخل جمعیت زندانی ریشه دارد، و و بین تمامی « بندرنشینان» شایع شده‌است. لوفاردو از گویشهای ایتالیایی، پرتقالی برزیلی، از ریشه آفریقایی و کارائیبی و حتی از انگلیسی گرفته شده؛ و شگردهایی را همچون واژگون سازی سیلابهای یک کلمه بکار می‌گیرد. امروزه، لوفاردو عمدتاً امروزه در شعرهای بزمی تانگو شنیده می‌شود؛ و زبان محاوره‌ای نسلهای جوانتر از آن تکامل یافته‌است.

در اوایل قرن ۲۰ ام، آرژانتین ملیونها نفر مهاجر را جذب نمود، که تعدادی از آنها ایتالیایی بودند که عمدتاً به گویشهای محلی (عمدتاً ناپلی، سیسیلی و ینوئا) تکلم می‌نمودند. سازگاری آنها با زبان اسپانیایی تدریجی بود، که یک زبان دورگه از گویشهای ایتالیایی ایجاد می‌نمود و در زبان اسپانیایی کوکولیچ نامیده می‌شد، و عمدتاً در اوایل قرن بیستم قابل استماع بود؛ کاربرد آن در حدود دهه ۱۹۵۰ بوده، و امروزه بیشتر از آن یک یادگار باقی مانده‌است.

چون بسیاری از مهاجران اسپانیایی از گالیچیا بودند، تا حدی که اسپانیایی‌ها هنوز اصولاً «گالیگوس» (گالیچیایی) نامیده می‌شوند، زبان گالیچیایی، سبک آشپزی و فرهنگ آنها حضور عمده‌ای در این شهر در بیشتر سالهای قرن بیستم داشته‌است. در سالهای اخیر، اعقاب مهاجران گالیچیایی در موسیقی سلتیک به سوی وسیله موسیقی پیشرفت سریع (یا جهش کوچک) هدایت شده‌اند (که درمیان سنتهای ولزی پاتگونیا| استقرار ولزیها در آرژانتین بارز است).

تا دهه ۱۹۶۰، زبان عبری اروپایی معمولاً در بوینس آیرس شنیده می‌شد، به خصوص در پوشش همسایگی بالوانرا و ویلا کرسپو. زبان کره‌ای و زبان چینی از دهه ۱۹۷۰ در این شهر بطور عمده مشاهده می‌شد. بیشتر مهاجران جدیدتر به سرعت زبان اسپانیایی را آموخته و با زندگی شهری سازگاری می‌یابند.
[ویرایش] موسیقی

موسیقی تانگو در حومه‌های شهر متولد شد، به خصوص در خانه‌های روسپیگری بخش « خنینی لاواله» و در « آرابالز» (حومه‌های فقیرتر). حرکات مهیج رقص آن محترمانه به نظر نمی‌رسید تا آن که در دهه ۱۹۲۰ به وسیله جامعه پاریسی از طبقه بالا، هماهنگی یافت و سپس به تمام دنیا منتشر گردید. در بوینس آیرس، مدارس رقص تانگو (تحت عنوان " دانشکده هاً) معمولاً کمتر تأسیس می‌شوند.

در آغاز دهه ۱۹۲۰، سبک موسیقی تانگو در بوینس آیرس به سبکی پیچیده تکامل یافت. در روزهای اوج خود، تانگو دارای ارکسترهای مشهور متعددی بود که توسط افرادی همچون آنیبال ترویلو و خوآن دآرینزو، هدایت می‌شد و خوانندگان آ« کارلوس گاردل و ادموندو ریورو بودند. تانگو در اثر سبک آستور پیازولا و توسعه سبک تانگوی نوین وی در اواخر قرن در مشهوریت جهانی خود از یک نوع احیای مجدد برخوردار گردید.

بوینس آیرس در ۱۱ دسامبرهر سال، «روز تانگو» سالانه برگزار می‌کند.

در سن تلمو، یکشنبه‌ها به نمایشهای تانگو در خیابانها و مرکز تجاری عتیقه جات در بازارهای اطراف میدان دورگو اختصاص می‌یابد. نمایشهای تانگو را در موسساتی همچون « انبار ال وییخو» ریوروس می‌توان یافت.
متفرقه
خیابان جدید خولیو، پهنترین خیابان جهان. نام آن به افتخار روز استقلال آرژانتین(9ژولای، 1816) نهاده شد.

بوینس آیرس وطن نویسندگان آرژانتینی مانند لئوپولدو لوگونز، خورخه لوئیس بورخس، پاول گروساک، مانوئل موجیکا لاینز، آدولفو بیوی کازارس، ارنستو ساباتو، لئوپولدو مارکال، ویکتوریا اوکامپو، و خولیو کورتاسار (که بیشتر دوره نویسندگی اش را در پاریس گذرانده) است. شخصیتهای جهانی که در بوینس آیرس زندگی کرده‌اند عبارت‌اند از رنه گوسینکی، مارسل دوشامب، ویتولد گومبروویتز، جری ماسوسی، رومولا نیجینسکا، روزا چاکل، آنتوان دوسن اگزوپری و یوجین اونیل، و نیز تجاری چون ژان اس. رید و اریستوتل اوناسیس.

طی دوران جنگ داخلی اسپانیا و پس از آن، بوینس آیرس میزبان پناهندگان متعددی بوده از جمله فیلسوف خوزه اورتگا وای گاست و تصنیف گر، مانوئل دفالاکه بعداً به کوردوبا منتقل شدند.

لوکا پرودان در دهه ۱۹۸۰از انگلیس به این شهر آمد و عضوی از موسیقی راک آرژانتین شد.

دانشگاه بوینس آیرس یکی از موسسات سرآمد آموزشی در آمریکای جنوبی است، و پنج برنده جایزه نوبل تربیت نموده(ایجاد کرده) و برای دانشجویان از سراسر دنیا آموزش رایگان فراهم ساخته‌است.

بیشتر سالهای قرن بیستم، بوینس آیرس پایتخت فرهنگی جهان اسپانیولی زبان بوده، و بسیاری از « بندرنشینان» ثروتهای خود را به رخ کشورهای خارجی کشیده‌اند. این موجب شده تا نمونه افراد آرژانتینی به عنوان افرادی بالنده و مغرور شناخته شوند که در میان آمریکای لاتین شایع شده است؛ برخی (خصوصاً اهالی کشور اروگوئه) بین « بندرنشینان» و « ایالتی‌ها » (مردم ایالات)، که از این خصوصیت مستثنا هستند، تمایز قائل می‌شوند.

بوینس آیرس به ویژه در مدرسه (عالی) لاکانیان، یک مرکز اصلی برای تحلیل روانکاوی دارد.

شاهزاده ماکسیما از هلند در بوینس آیرس متولد شده که ماکسیما زورگوئیتا سروتی متولد ۱۷می ۱۹۷۱، همسر شاهزاده ویلم الکساندر از هلند، وارث بارز سلطنت در هلند می‌باشد.
 جهانگردی

شهر دارای موزه‌ها، عمارات تاریخی، مراکز فروش، هتلها و کاباره‌های سیارمتعددی می‌باشد.
حمل و نقل (ترابری)
 حمل ونقل عمومی

اکثر ساکنان بوینس آیرس و حومه‌های آن از حمل و نقل عمومی استفاده می‌کنند. ابداع بوینس آیرسیها نوعی وسیله نقلیه گروهی « کلکتیوو» است که نزد عموم ب نام « بوندی» خوانده می‌شود، اتوبوس کوچکی با شاسی یک کامیون و با ظرفیت۲۱تا۲۷ مسافر. کلکتیووهای متعدد و اتوبوسهای بزرگ‌تر عمومی در هرساعت در شهر تردد داشته و و در واقع دستیابی به تمام نواحی همسایه شهر را ممکن می‌سازند.

مترو بوینس آیرس (که از لحاظ محلی « ال سابته» از ریشه "" تراموا "" به مفهوم « زیر زمینی» گفته می‌شود) یک سیستم گسترده‌است که دسترسی به نقاط مختلف شهر را میسر می‌نماید. مترو شهر در سال ۱۹۱۳ افتتاح شد، و قدیمی‌ترین سیستم تراموا در نیم کره جنوبی و در جهان اسپانیولی زبان می‌باشد. ۲ این سیستم دارای ۵ خط از A تا E و km ۴۶ مسیر برای آنهاست. در برنامه توسعه، انتظار می‌رود تا سال ۲۰۱۱ به km ۸۹ افزایش یابد.
 خطوط حمل و نقل

بوینس آیرس نسبتاً برای شهری با این اندازه عاری از ازدحام (تراکم) می‌باشد. بزرگراه‌های عوارضی در اواخر دهه ۱۹۷۰ توسط شهردار سابق اوسوالدو کاسیتوره افتتاح گردید تا دسترسی سریع را به نواحی مرکزی و تجاری شهر مقدور ساخته و تعداد اتومبیلهایی که به داخل شهر وارد می‌شوند، افزایش یابد. طی دوره کاسیاتوره، اعلام شد خیابانهای بخش اقتصادی مرکز شهر (تقریباً دارای اندازه یک کیلومتر مربع) برای تردد اتومبیلهای شخصی طی طول روز بدون محدودیت می‌باشد. خیابانهای اصلی شهر عبارت‌اند از خیابان نهم ژولای (خولیو) به پهنای m۱۴۰، خیابان ریواداویا با عرض بیش از m۳۵، ' خیابان ریواداویا: پهن‌ترین خیابان ثبت شده قابل مقایسه با دیگر خیابانها و خیابان کورینتزاز مراکز فرهنگی مهم شهر .

در پی جهش اندک اقصادی دهه ۱۹۹۰ اقتصاد آرژانتین، بیشتر مردم به سفر با اتومبیل پرداخته و ترافیک افزایش یافت. بیشتر خیابانها در ساعات اوج دچار راه بندان شدند. منشاء دیگر ترافیک سفربسیاری از مردم در پایان هفته‌ها به نواحی حومه می‌باشد.

تاکسیهای سیاه و زرد در تمام ساعت در تمام خیابانها پرسه می‌زنند. بسیاری از آنها بدون مجوز می‌باشند (کنترلها بطور کامل اعمال نمی‌شود) بنابراین به مشتریان توصیه شده برای سفر با یک شرکت معتبر با شبکه رادیوئی تماس گیرند. سرویسهای ارزان قیمت کرایه‌ای کند که با نام « حلزونها » شناخته می‌شوند، در سالهای اخیر بیشتر رایج شده‌اند.

 حمل و نقل ریلی

شبکه گسترده راه آهن آرژانتین کل بوینس آیرس را پوشش می‌دهد. سه ایستگاه اصلی برای سرویسهای مسافرتی با مسافت طولانی و نیز قطارهای متوالی روزانه عبارت‌اند از ایستگاه رتیرو، ایستگاه کانستیتوسیون، و ایستگاه وانس.

پروژه‌ای برای احداث راه آهن سریع السیر بوینس آیرس-روزاریو-کوردوبا در دست اقدام است که سه شهر پرجمعیت آرژانتین را به هم متصل سازد. مناقصه‌ها در اواسط سال ۲۰۰۶ انجام گرفت، و پیشنهادهایی از سوی چهار شرکت اروپایی عرضه شد که تحت مطالعه قرار دارد. احداث آن برای آغاز سال ۲۰۰۷ برنامه ریزی شده و تا ۲۰۱۰ پایان خواهد یافت.
 فرودگاه‌ها

فرودگاه بین‌المللی بوینس آیرس، یا فرودگاه بین‌المللی وزارت راه و ترابری، درحومه ناحیه ازیزا واقع شده و اغلب صرفاً آن را «ازیزا » می‌نامند. فرودگاه پایگاه هوایی خورخه نیوبری در داخل محدوده شهر نزدیک رودخانه قرار داشته، و بیشتر ترافیک داخلی دارد.
 ورزشها

فوتبال یک سرگرمی برای آرژانتینی‌ها است. بوینس آیرس دارای بزرگ‌ترین مرکزیت تیمهای فوتبال نسبت به هر شهری در جهان می‌باشد، که دارای بسیاری از تیمهایی می‌باشد که در لیگ‌های جهانی بازی می‌نمایند. یکی از رقابت بسیار معروف بین بوکاجونیورز و ریورپلات و یک مسابقه نیز بین دو تیمی است که دارای شرایطی هستند که از نظر روزنامه « آبزرور» «وقایع ورزشی سری ۱ ° N هستند که باید پیش از مرگ آنها را دید». دیگر باشگاه‌های اصلی عبارت‌اند از سان لورنزو دی آمایرو، باشگاه اتلتیکو ویلز سارسفیلد و باشگاه اتلتیکو هوراکن از پارکو پاتریسو.

دیگو آرماندو ماردونا، که در حومه فقیر نشین بوینس آیرس متولد شده و تاکنون به عنوان یکی از بزرگ‌ترین فوتبالیستهای جهان مورد تمجید قرار گرفته، دوره کاری خود را از تیم جونیورز آرژانتینوس آغاز نمود و سپس در بوکاجونیورز به بازی پرداخت (همچنین او در باشگاه‌های دیگری که عمدتاً طرف ایتالیایی هستند بازی نمود همچون اس اس سی ناپل).

بوینس آیرس در سه نوبت به عنوان شهر نامزد برگذاری بازیهای المپیک برگزیده شده‌است: برای بازیهای ۱۹۵۶ که به دلیل رای مخالف ملبورن آن را از دست داد؛ برای بازیهای المپیک ۱۹۶۸ که که نهایتاً در مکزیکوسیتی برگذار شد (برای اولین بار تنها بازیهایی بود که در آمریکای لاتین برگذارشد)؛ و المپیک تابستانی ۲۰۰۴ که میزبانی بازیها به آتنیها واگذارشد، آرژانتین تنها عضو کمیته بین‌المللی المپیک است که تاکنون میزبان هیچ بازی نبوده‌است.

اما، بوینس آیرس برای اولین بار میزبان بازیهای اتحادیه آمریکا سال ۱۹۵۱ بوده‌است، و همچنین شهر میزبان برای رویدادهای متعدد قهرمانی جهان : ۱۹۵۰ و ۱۹۹۰ مسابقات قهرمانی بسکتبال جهان، سالهای ۱۹۸۲ و ۲۰۰۲ والیبال قهرمانی جهانی| مسابقات قهرمانی والیبال مردان جهان و به یادماندنی‌ترین آنها جام جهانی فوتبال در سال ۱۹۷۸ بود که تیم ملی فوتبال آرژانتین در ۲۵ ژوئن ۱۹۷۸، تیم ملی فوتبال هلند را با نتیجه ۳ بر ۱ شکست داد.

پیست اتومبیلرانی اسکار آلفردو گالوز| اسکار گالوز میزبان ۲۰ نسخه از اتومبیلهای فرمول ۱ در مسابقه جایزه بزرگ بین سالهای ۱۹۵۳ و ۱۹۹۸ بوده است؛ علت عدم پیوستگی برگذاری مسابقه در آن به دلایل مالی بوده‌است. بیشتر در اواخر هفته این پیست پذیرای مسابقات محلی می‌باشد.

خوآن مانوئل فانگیو به عنوان یکی از بزرگ‌ترین شخصیتهای تاریخ مسابقه جایزه بزرگ محسوب می‌شود. دیگر رانندگان ماهر آرژانتین عبارت‌اند از خوزه فرویلان گنزالس و کارلوس روتمن.

عشق آرژانتینی‌ها به اسب‌ها را می‌توان به اشکال مختلف تجربه نمود: سوارکاری در «باشگاه سوارکاری آرژانتین در پالرمو بوینس آیرس| پالرمو»، ورزش چوگان در«کمپ آرژانتینی چوگان بازی» (که درست در تقاطع خیابان لبرتادور با پیست سوارکاری" قرار دارد)، و ورزش پاتو، که نوعی بسکتبال بر پشت اسب می‌باشد که به عنوان بازی ملی این کشور در سال ۱۹۵۳ در آن انجام می‌شود.

گیلرمو ویلاس اهل بوینس آیرس (که در ماردل پلاتا بزرگ شده‌است) یکی از تنیس بازان بزرگ دهه‌های ۱۹۷۰و ۱۹۸۰ بود، و تنیس را در میان تمام آرژانتینی‌ها رواج داد. دیگر ورزشهای رایج در بوینس آیرس، گلف، بسکتبال، راگبی ۱۵نفره، و هاکی میدانی می‌باشند.
عکس ماهواره‌ای ناسا از ناحیه ریودولاپلاتا. بوینس آیرس در سمت راست قابل مشاهده‌است.
موقعیت شهر در آرژانتین


 اینترنت

سرویس دهنده‌های اینترنت در بوینس آیرس ارتباطات از طریق شماره گیر تلفن، کابلی، و به وسیله ماهواره خط اشتراک نامتقارن دیجیتال ADSL را با اینترنت برقرار می‌کند. کاربران حومه پیوست، خط اشتراک ADSL با سرعتهای پایینتر را تجربه نموده‌اند، اما وضعیت آنها بطور مستمر در اثر سرمایه گذاری در امکانات جدیدی که در دست اقدام بوده، بهبود خواهد یافت.
 روزنامه‌ها

    * Buenos Aires Herald (انگلیسی)
    * Clarín (اسپانیایی)
    * La Nación (اسپانیایی)
    * Página ۱۲ (اسپانیایی)   

    * Perfil (اسپانیایی)
    * Infobae (اسپانیایی)
    * Edición Nacional(اسپانیایی)
    * La Prensa (اسپانیایی)